Kiedy robi się zimno i mokro, nabieram ochoty na zupy i zapiekanki. Do łask powraca owsianka i kasza manna, wszystko co ciepłe i sycące. Nieustannie chce mi się ziemniaków. Ciepłe, parujące kartofelki najchętniej zalewam mlekiem, dodaję masła, gałki muszkatołowej i ugniatam na puree. I w zasadzie nie potrzebuję do niego nic więcej.

Puree ziemniaczane to moja czekolada. Kiedy jest mi źle, najbardziej poprawia mi humor właśnie ta potrawa. Kilka lat temu wylądowałam w szpitalu i przez dwa dni dostawałam jedynie cieniutką herbatę i rzadką kaszę mannę bez szczypty soli i cukru. Przez każdą z 48 godzin myślałam tylko o jednym: o misce puree ziemniaczanego. Ziemniaki śniły mi się po nocy i prześladowały mnie za dnia. W końcu wyszłam ze szpitala i pierwszym, co zrobiłam w domu, było oczywiście puree. Niestety, był maj i miałam do dyspozycji tylko młode ziemniaki, które nie cierpią tak grubiańskiego zachowania jak ugniatanie na gładką masę i moje wyśnione puree wyszło słabe, chyba po raz pierwszy w życiu. Swoją droga, opisywałam już kiedyś tę historię w książce (“Zapach truskawek. Rodzinne opowieści”), ale to było dawno temu i nic nie stoi na przeszkodzie przypomnieć ją tutaj.