W drodze z Europejskiego Festiwalu Smaku w Lublinie zahaczyłyśmy z Kasią o Kazimierz Dolny.

Po raz pierwszy zjawiłam się tu dziesięć lat temu. Było to jesienią, po maturze. Nosiłam wtedy krótkie włosy i obcinałam sobie grzywkę w ukośne ząbki, popalałam papierosy w parku i słuchałam Iron Maiden. Podczas któregoś ze spacerów po wysepce, razem z przyjaciółką Ewą postanowiłyśmy zrobić coś szalonego.

Jakie czasy, takie szaleństwa, więc wybór padł na wyprawę do Kazimierza. Spędziłyśmy tu kilka pięknych dni, snując się po ryneczku, wypalając papierosy na ławeczkach, popijając wino na tarasie z widokiem na Wisłę. Ewa chodziła ze szkicownikiem, ja z notesem, w którym zapisywałam wrażenia z podróży, czułyśmy się takie dorosłe, wolne i niezależne!

Miasto było wtedy spokojne. Po ulicach snuły się Cyganki, za kilka złotych gotowe przepowiedzieć przyszłość. „Wróżki” były na tyle natrętne, że zaczęłyśmy udawać, że nie jesteśmy z Polski i nie rozumiemy, co do nas mówią, czym na moment zyskałyśmy spokój. Niestety, następnego dnia jedna z nich usłyszała, jak rozmawiamy po polsku i na cały rynek zaczęła się drzeć to oszustki, oszustki, one oszukują!

Tamten Kazimierz był cichy, nieco lunatyczny.

To miasteczko, które zastałam kilkanaście dni temu, było zatłoczone i gwarne, zupełnie inne niż to ze wspomnień. Ale nadal urokliwe.