Thermomix TM6 a TM5 – różnice
Ten wpis powstał w ramach współpracy barterowej z Thermomix. Miał być rolką, ale temat jest zbyt rozległy by sprowadzać go do krótkiego filmiku, więc zdecydowałam, że spiszę moje wrażenia na blogu.
Czytaj dalej
Kiedy w domu pojawia się cała główka kapusty, tradycyjnie dzielę ją na pół.Z jednej części robię ukochaną kapustę kokosową z curry.
Drugą wykorzystuję do podczosu – klasycznej kapustki duszonej z dużą ilością koperku.
I ciągle nie potrafię wybrać, która smakuje mi bardziej.
Jak to się stało, że kwiecień zbliża się już ku końcowi? Odnoszę wrażenie, że zdecydowanie za mało w tym miesiącu zrobiłam, zbyt wiele czasu straciłam i nie zrealizowałam wszystkich projektów, jakie siedzą mi w głowie. Może maj będzie trwał dłużej…
Co robiłam w kwietniu?
Dużo włóczyłam się po mieście, trafiając w zaskakujące, czasem uroczo straszne, czasem koszmarnie brzydkie, ale zawsze fascynujące miejsca.
Opuszczony dom z laleczkami rodem z horroru w oknie, wiejskie widoki w środku jednej z najbardziej miejskich dzielnic (zdjęcia budynków zrobiłam na Zaspie – dzielnicy Gdańska), cmentarzysko zabawek, którego niestety nie zdążyłam jeszcze uwiecznić na zdjęciach, wymarłe fragmenty miasta w miejscach, które powinny tętnić życiem.
Trochę czasu spędziłam na tarasie, przygotowując go na pierwsze ciepłe dni. Zafundowałam sobie trochę kolorowej wiosny, rozsadzając bratki i stokrotki.
Potem przyszedł czas na aksamitki, bazylię, maliny, jeżyny i truskawki, zobaczymy, która z roślin przeżyje starcie z beztalenciem ogrodniczym, którym jestem.
A gdy taras się zazielenił, siadywałam na fotelu z nowymi książkami i zastanawiałam się, czym przerwę moją kulinarną bezczynność.
Ostatnimi czasy nie wysilałam się zbytnio w kuchni: na obiad proste makarony (z pesto genovese, z salsą pomidorowo-bazyliowo-czosnkową, sałatki z pęczaku i szybkie zupy), na śniadanie jogurt z granolą.
Zaczęłam od tego, co lubię najbardziej, czyli kruchego ciasta.
Z mej nowej książki Yotama Ottolenghi i Sami Tamimi zaczerpnęłam pomysł na tartaletki z owocowym nadzieniem, przykryte warstwą ganache z białej czekolady. Żeby nie było za nudno, przygotowałam również porcję lemon curd i niektóre babeczki „nadziałam” cytrynowym spodem i zalałam ganache (to moje ulubione połączenie).
BABECZKI Z GANACHE Z BIAŁEJ CZEKOLADY I LEMON CURDEM
(na ok. 1 blachę muffinową)
na lemon curd:
100 ml soku cytrynowego (potrzeba nań ok. 2-3 cytryny)
skórka starta z 2 cytryn
100 cukru kryształu
2 jajka
2 żółtka
150 g masła
W rondelku o grubym dnie umieszczam jajka, mieszam je trzepaczką na jednolitą masę, dodaję pozostałe składniki, pozostawiając połowę masła. Stawiam rondelek na gazie i cały czas mieszając, podgrzewam. Gdy masa zacznie się gotować (pojawią się bąbelki), mieszam jeszcze około minuty i zdejmuję rondelek z gazu.
Dodaję pozostałe masło. Zmniejszam gaz, kładę na nim rondelek i mieszam, do rozpuszczenia masła. Przesiewam masę przez sitko, aby pozbyć się ewent. grudek. Odstawiam lemon curd do ostygnięcia, przekładam do słoika (można przechowywać w lodówce kilka dni).
na ganache z białej czekolady:
100 g białej czekolady, połamanej
10 g masła
50 ml śmietanki 30%
W rondelku podgrzewam śmietankę. Gdy się zagotuje, zdejmuję garnek z gazu, dodaję masło i czekoladę. Mieszam, aż czekolada i masło się rozpuszczą. Odstawiam.
na nadzienie owocowe:
ok. 30 g mrożonych wiśni/malin/truskawek
1 łyżeczka cukru
opcjonalnie: 1/2 łyżeczki mąki ziemniaczanej
W rondelku mieszam owoce i cukier. Podgrzewam, aż z owoców wyparuje część soku, a masa się zagęści. Jeśli masa jest ciągle zbyt rzadka, można zagęścić ją, dodając mąkę ziemniaczaną.
***
Przygotowuję babeczki według tego opisu.
Gdy ostygną, na część z nich wykładam po 1-2 łyżki masy owocowej, na część po 1-2 łyżki lemon curd (a kilka wypełniam tylko lemon curdem). Następnie wylewam na nie ganache z białej czekolady i pozostawiam do zastygnięcia masy.
Przed podaniem ozdabiam babeczki cząstkami cytryny.
Uwagi:
1. Przepis na lemon curd i ganache z białej czekolady pochodzą z ksiązki „Ottolenghi. The Cookbook”, zmniejszyłam jednak ilość masła w lemon curdzie.
2. Po wylaniu babeczek nadzieniem, pozostało mi jeszcze trochę lemon curdu. Podam go z sernikiem, który chcę niebawem upiec. Można też nim wypełnić tartę, o pokazywałam coś podobnego tutaj.
3. Połączenie białej czekolady i cytrynowego kremu – boskie!
W dojrzewaniu (albo brzydziej: w starzeniu się;) fajne jest to, że z czasem krystalizują się gusta i coraz łatwiej jest dokonywać wyborów. Wraz z upływem lat jakoś lżej podejmować decyzje, bo wiadomo, czego się oczekuje ? od życia, ludzi i przedmiotów.
Dotyczy to również książek kucharskich: niegdyś kupowałam je w ciemno, bez żadnego klucza, bez jasnego celu. Dzisiaj wiem, które pozycje chcę mieć i dlaczego, wiem również czego oczekuję od książki.
 |
| „Ottolenghi. The Cookbook” |
Zamawiając trzecią do mej kolekcji książkę Yotama Ottolengi i Sami Tamimi wiedziałam, że znajdę tu rewelacyjne przepisy, zawierające niekiedy ciekawe połączenia składników i zdjęcia, w których najważniejsze jest jedzenie, nie stylizacja. ?Ottolenghi. The Cookbook? to pierwsza książka kucharska w/w duetu, ale dopiero teraz wylądowała na mojej półce (po ?Jerusalem” i „Plenty” – ta ostatnia autorstwa Yotama).
Pewnym miernikiem tego, jak dobra jest książka kulinarna jest ilość zakładek, które wklejam między jej strony ? gdy po jakimś czasie zarzucam to zajęcie, bo okazuje się, że niemal każda karta ma zakładkę, oznacza to, że książka do mnie przemówiła. Tak było w przypadku ?Ottolengi. The Cookbook?, gdzie znalazłam mnóstwo przepisów, które MUSZĘ przygotować.
Szczególnie podziałał na mnie dział ze słodyczami, takiego zagęszczenia smakowitości dawno nie widziałam. Weźmy np. bezy różane z pistacjami, tartaletki z orzechami włoskimi i bananami albo te z ganache z białej czekolady z dodatkiem malin?
Z kwestii technicznych: książka ma jasny, czytelny układ, przejrzystą czcionkę i dobrze się ją ogląda, choć czuć, że od czasu jej ukazania się na rynku, formuła książek kucharskich nieco się zmieniła.
 |
| „The Smitten Kitchen Cookbook” |
Druga książka, co do której nie obawiałam się zawodu, to ?The Smitten Kitchen Cookbook? blogerki Deb Perelman. Blog Deb śledzę od początków mego blogowania, jest to jedna z moich ulubionych stron. Znajduję tu proste, bezpretensjonalne zdjęcia, które niesamowicie zachęcają do gotowania. Świetne przepisy, które zawsze do mnie przemawiają i sprawiają, że mam ochotę pobiec do kuchni i nie wychodzić z niej przez najbliższy tydzień.
Taka jest też książka Deb: apetyczna, kusząca i prosta. Zdjęcia są w takim stylu, jak te z blogu, a przepisy są doskonale wyważone i nie przekombinowane. Wielkim plusem jest dla mnie układ książki, którą podzielono na ciekawe działy, np. ?główne posiłki dla wegetarian?, ?kanapki, tarty i pizze? czy rozbicie słodyczy na ciastka, paje i tarty, ciasta i puddingi.
A same przepisy? Mogłabym wymieniać wiele, ograniczę się do kilku szczególnie kuszących: imbirowy omlet, morelowe śniadaniowe crumble, cheddarowe bułeczki-zawijaski czy cukiniowe wstążki z migdałowym pesto czy malinowe rugelah (rogaliki).
Podsumowując, moje świeże nabytki książkowe uważam za bardzo udane. Lada moment przybędę z nowym daniem z jednej z nich.