Kiedy czytacie ten post, ja wygrzewam się na słynącej z gorąca Islandii 😉 Wracam niebawem z pokaźną porcją zdjęć, tymczasem mam dla Was kolejny przepis na jedną rękę: cukinię „marynowaną”w oliwie z czosnkiem.
Czytaj dalej
W tym roku doskonale wykorzystałam sezon jagodowy! Rozpoczęłam go już w czerwcu pierogami (klik), a potem dalej podążałam utartym jagodowym szlakiem.
Czytaj dalej
Krochmalenie serwetek, czyszczenie sreber, pastowanie podłóg, odpestkowywanie porzeczek igłą, długie smażenie konfitur albo haftowanie to tylko kilka czynności, które niegdyś zajmowała się każda szanująca się gospodyni.
Czytaj dalej
Każdego roku odwiedzam Jarmark Dominikański (tegoroczna edycja trwa od 29 lipca do 20 sierpnia). Mój ulubiony dział to oczywiście starocie, kilkadziesiąt stanowisk wypełnionych cudami sprzed lat.
Czytaj dalej
Kiedy czytacie ten post, ja wygrzewam się na słynącej z gorąca Islandii 😉 Wracam niebawem z pokaźną porcją zdjęć, tymczasem mam dla Was kolejny przepis na jedną rękę: cukinię „marynowaną”w oliwie z czosnkiem. To bardzo łatwe i szybkie danie, które idealnie sprawdza się jako dodatek do kanapek i wrapów , towarzystwo dla grillowanych kąsków albo „sałatka” do obiadu.
W tym roku doskonale wykorzystałam sezon jagodowy! Rozpoczęłam go już w czerwcu pierogami (klik), a potem dalej podążałam utartym jagodowym szlakiem. Naleśniki z jagodami, jagodzianki (polecam Wam ten przepis na maślane, delikatne, pyszne bułeczki!), jagody z cukrem i kwaśną śmietaną… Bez udziwnień, prosto i pyszne. Bo kiedy czekam na coś cały rok, to jakoś nie mam ochoty na eksperymenty i szaleństwa kuchenne, chcę sprawdzonych połączeń, smaków, które lubię.
Krochmalenie serwetek, czyszczenie sreber, pastowanie podłóg, odpestkowywanie porzeczek igłą, długie smażenie konfitur albo haftowanie to tylko kilka czynności, które niegdyś zajmowała się każda szanująca się gospodyni. Dzisiaj brzmi to staroświecko, chociaż znam osoby, które w dalszym ciągu odwiedzają magiel (pozdrowienia mamuś!) czy zarywają noce, mieszając aromatyczne konfitury truskawkowe. Wydawałoby się, że czyszczenie sreber odeszło do lamusa, tymczasem mogłabym wymienić kilka osób, które to robią.
Każdego roku odwiedzam Jarmark Dominikański (tegoroczna edycja trwa od 29 lipca do 20 sierpnia). Mój ulubiony dział to oczywiście starocie, kilkadziesiąt stanowisk wypełnionych cudami sprzed lat.
Dzień dobry po krótkiej przerwie w nadawaniu! Ostatni tydzień spędziłam na Mazurach w rodzinnym gronie (babcie, ciocie, siostry, siostrzenice… i Olutek oczywiście), z dala od komputera i pokus internetowego świata. Dzisiaj trochę przekornie Was pokuszę, bo mam porcję pięknych, nieodwiedzanych tłumnie, niepowtarzalnych kont instagramowych. Bez zegarków, gofrów i mrożonych owoców 😉
Niepowtarzalny klimat Kendal. Mgła, poezja, piękne fotografie, kolaże.
Kiedy jest mi źle, idę na długi spacer brzegiem morza albo do lasu. Przepadam na kilka godzin i kiedy nogi dopada zmęczenie, umysł zaczyna odczuwać ulgę. Nie zawsze da się zaszyć pośród drzew, więc niekiedy pozostają mi inne sposoby pocieszania – wpadam wtedy w ciąg kulinarny. Nie mam na myśli siedzenia na kanapie z kubkiem lodów czy tabliczką czekolady, ale długie gotowanie. Kilka dni temu miałam taki ciąg, z piekarnika wyszedł wtedy chlebek bananowy, pieczone warzywa i granola, w garnku pyrkał dżem z ostatnich truskawek i rabarbaru, a w lodówce chłodziły się malinowe pucharki z kremem z bitej śmietany.
Z truskawkami żegnam się cudownym, prostym przepisem Nigela Slatera. Owoce z miętowym cukrem to sprawdzony sposób na pyszny deser (dawno, daaaawno temu pokazywałam na blogu ananasa – klik). Nie przypuszczałam, że można wymyślić coś lepszego niż cukier utarty ze świeżymi listkami mięty, ale Nigelowi się udało.
Dawno nie było tu żadnej potrawy z cyklu Na jedną rękę, a przecież całe lato to czas gotowania na jedną rękę. Minimalizuję czas w kuchni, by jak najwięcej czasu spędzać na dworze, więc na stole pojawiają się tylko szybkie, nieskomplikowane potrawy. Na obiad zjadamy fasolkę albo kalafiora z bułką tartą, zapijając to kefirem. Młode ziemniaki na ciepło, zalane zsiadłym mlekiem lub z jajkiem sadzonym, albo gniecione z patelni (te tutaj) albo na zimno, w formie sałatki (o takiej), garnki najprostszej (i najlepszej!), pomidorówki z lanymi kluseczkami własnej roboty, główki pieczonego kalafiora (tutaj), nieskończone talerze pasty z cukinią (o takiej), placki cukiniowe z fetą (te tutaj) lub bakłażanem i pomidorem z bazylią, młodą kapustę (curry – o taką lub klasyczną), a jak mężczyźni zaczynają domagać się mięsa, to piekę kurczaka z młodymi ziemniakami, tymiankiem i pomidorkami koktajlowymi (o tutaj).
Nie mam szczęścia do prenumerat czasopism. Pierwszą zamówiłam jeszcze pod koniec szkoły podstawowej – magazyn „Spotlight” miał mnie podszkolić w języku angielskim. Dotarł do mnie jeden numer pisma, mimo że mama opłaciła mi całą prenumeratę.
To już ostatni wpis inspirowany wódką „Pan Tadeusz”” z Chronionym Oznaczeniem Geograficznym i Oznaczeniem Polska Wódka (wszystko opisałam w tym wpisie). W pierwszym pisałam o wspólnym lunchu, podczas którego opowiadałam o polskich produktach lokalnych, a Maciej Starosolski o polskiej wódce, w drugim zaproponowałam Wam polski „hummus” z fasoli Piękny Jaś, w trzecim sałatkę z młodych ziemniaczków z polskim pesto, a w czwartym muffinki z suską sechlońską, lazurem i bobem. Zwieńczeniem cyklu będzie drink, który stanowi płynne wcielenie polskiego lata. Jest orzeźwiający, słodko-kwaśny i pachnie rabarbarem. Imbirowa nuta dodaje pikanterii i lekko szczypie w język. Drink można przygotować w wersji bezalkoholowej, wystarczy pominąć wódkę.
