Ekspresowe pierniczki na święta
Wspólne pieczenie pierniczków: na blacie pełno mąki, ciasto lepi się do wszystkiego, Olek umorusany (swoją drogą, to takie ładne staroświeckie słowo, jak urwis czy ancymon), ale szczęśliwy.
Czytaj dalej
Wspólne pieczenie pierniczków: na blacie pełno mąki, ciasto lepi się do wszystkiego, Olek umorusany (swoją drogą, to takie ładne staroświeckie słowo, jak urwis czy ancymon), ale szczęśliwy. Gryzę się w język, by go ciągle nie poprawiać “nie ugniataj tyle, nie wal tyle mąki, wałkuj grubiej/cieniej, wycinaj tak i siak”… Korci mnie, by się wtrącać, ale przecież nie o to tu chodzi. Odpuszczam.
Z całej porcji ciasta odkładam dla siebie taką, która wystarczy na jedną blachę pierniczków, a resztę oddaję Olkowi, ograniczając się do rozwałkowania ciasta. Potem szaleje on, szczęśliwy i spełniony, a ja oddalam się na bezpieczną odległość, by dać mu nieco swobody, ale w razie potrzeby pomóc. Olo wycina miśki, jamniki, serduszka i gwiazdy, lepi diplodoki i hojnie posypuje całość mąką. Będzie, co ma być!
Początek grudnia to dobry czas, by myśleć o świętach, więc dzisiaj prezentuję Wam owoc mojej współpracy z TK Maxx – kolejny świąteczny stół! Podczas przygotowywania tej aranżacji świetnie się bawiłam, a wyłowienie perełek z TK Maxx było dla mnie czystą przyjemnością. Mam nadzieję, że Wam również się to spodoba.
Jak powstał mój świąteczny stół?*
Od lat wyznaję zasadę, że nie ma nic lepszego na gwiazdkę, niż książki. Dzisiaj mam dla Was porcję książek kulinarnych idealnych pod choinkę, które z całego serca polecam, bo uważam je za wartościowe. Większość z nich ukazała się w tym roku, niektóre z nich otrzymałam bezpośrednio od autorów, wydawnictw, a niektóre kupiłam.
Zaczynam od czterech książek, które różnią się wizualne, ale łączy je jedno: autorki i autorzy wydali je własnym sumptem. Wydanie książki na własnych zasadach to wielkie przedsięwzięcie, jestem pełna podziwu dla twórców i ich dzieł.
Dzień dobry, dzisiaj przybywam z dwoma linkami do moich tekstów poświęconych restauracjom ze szlaku Pomorskie Prestige. Zapraszam do restauracji Nordowi Mol, gdzie zjadłam najpyszniejszą zupę ze świeżutkich borowików z kluseczkami i cudowne, lekkie jak chmurka, delikatne lody jogurtowe! Ale to tylko ułamek pyszności, więcej tutaj – klik.
Drugie miejsce to urokliwy Pałac Poraj z przepięknym parkiem. Tutaj poznałam niezwykłą zupę orzechową (!), zjadłam wspaniały cynamonowy sernik i pozwiedzałam pałacowe wnętrza. Na spacer po tym niezwykłym miejscu zapraszam tutaj – klik.
Zaróżowione policzki, dłonie czerwone od ruchu, a we włosach pajęczyny. Rosną stosy szeleszczących liści… Gdy odwiedzam jesienią mój rodzinny dom, łapię za grabie i ruszam do ogrodu. Uwielbiam grabić liście, to wymierna praca z namacalnymi, satysfakcjonującymi efektami w postaci kolejnych kupek liści. Gdy już będę mieć własny ogród, będę oddawać się tej przyjemności częściej, a gdy wygrabię już u siebie najmniejsze listki, pójdę do sąsiadów i po kilku latach będą na mnie mówić “ta wariatka od liści”.
A potem będę wracać do domu zmęczona i szczęśliwa, zaś w lodówce będzie na mnie czekała nagroda w postaci kubeczka musu czekoladowego. Testuję na tę okoliczność rożne przepisy i mam już kilku faworytów. Do grona moich musowych ulubieńców – tego od Magdy Gessler, tego ekspresowego od Nigelli Lawson – dołączył wegański mus czekoladowy z “Nowej Jadłonomii” Marty Dymek.
Zaczęło się od rozczarowania, jakie dopadło mnie po spróbowaniu pozycji, która w menu restauracji brzmiała “szarpane boczniaki”. Te grzyby były w zasadzie tylko poszarpane i na tym się skończyło, kucharz nie był nazbyt szczodry i potraktował je tylko odrobiną soli. Ale za to otworzył mi w głowie szufladkę – czemu na to sama nie wpadłam? Szarpane boczniaki! Doprawione tak, jak pulled pork, z czosnkiem, wędzoną papryką i oliwą! Przecież to musi być pyszne.
Kolejne dwa miejsca, jakie sfotografowałam, posmakowałam i opisałam w ramach projektu Pomorskie Prestige znajdują się w bliskiej odległości od siebie. Łączy je również to, że można z nich podziwiać Gdańsk z nieco innej perspektywy. No i w obydwóch można spróbować pysznych rzeczy!
Restauracja Filharmonia na Ołowiance to miejsce, z którym wiążą się moje szczególne wspomnienia. Więcej poczytacie tutaj – klik.
W Szafarni zjadłam niezwykłego tatara z dorsza i obłędny sernik (ostatnio mam szczęście do tych ciast!), więcej tutaj – klik.
Dzień dobry, mam dla Was dzisiaj dwie zajawki z moich wizyt w trójmiejskich restauracjach w ramach projektu Pomorskie Prestige. O projekcie poczytacie tutaj – klik, zaś ja zapraszam do gdyńskiej restauracji Sztuczka, którą znam od początku jej istnienia.
Tutaj poczytacie o wizycie i moich zachwytach nad sernikiem z koziego sera – klik.
Drugie miejsce, które jakiś czas temu odwiedziłam to Gdański Bowke, w którym spróbujecie retrosmaczków! Raki w sosie z białego wina? Kieliszek wódki Machandel? Proszę bardzo!
Zapraszam do lektury – klik.
Jeśli życie (przyjaciele) daje ci fajny makaron, ale niezbyt wiele czasu (dwójka brykających dzieci), zrób pyszny, ekspresowy, ultrakremowy sos pomidorowy. Rzecz jest bardzo prosta – do klasycznego sosu pomidorowego dodaję gęstej kremówki, która podkreśla słodycz pomidorów i sprawia, że sos mistrzowsko oblepia makaron. Pomysł podpatrzyłam u Gino D’Acampo, uśmiechniętego Włocha z solidną porcją żelu na włosach. Jego książka, “Włoskie dania makaronowe” to pozycja, do której zaglądam gdy szukam pomysłu na szybki makaron, jego przepisy są niezawodne.
Ta wizyta na Kaszubach pachniała tartą tatin ze śliwkami. Upiekłam ją wieczorem, by przed południem umiliła nam kawę na tarasie.
W tym roku byłam na Kaszubach tylko dwa razy, czuję wielki niedosyt i mam ambitne plany na przyszły rok. W tym roku nie wykąpałam się w Leśnym Jeziorku, nie wypiłam kawy o poranku (to jeden z moich ulubionych rytuałów – gdy wszyscy śpią, wymykam się na ganek i otulona kocem budzę oglądam świat), nie zrobiłam porządnego spaceru po lesie… Trudno się mówi, nadrobię w kolejnym roku.
Ta wizyta była o tyle wyjątkowa, że po raz pierwszy do Zielonego Domku przyjechała nasza Lu – gdy byłam tu ostatni raz, na początku czerwca, siedziała jeszcze w brzuchu. Teraz spoglądała na korony drzew i na ogień, trzaskający w kominku, a za rok może będzie już chodzić po lesie!
