Dzisiaj nietypowy odcinek lekcji fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, które prowadzę pod patronatem marki Canon, bo mam dla Was film! Pierwszy film (proszę o wyrozumiałość:), w którym pokazuję zawartość mojej szafy z tekstyliami, których używam do zdjęć.
Czytaj dalej
“Hej fuczki, znamy wasze sztuczki, tararara…”. Chyba tak to leciało? Musicie wiedzieć, że nasze niepozorne fuczki naprawdę znają niezłe sztuczki. Bo wystarczy, że swojską kapustę kiszoną zastąpicie orientalnym kimchi, a uzyskacie kimchijeon.
Czytaj dalej
W dzisiejszej lekcji fotografii kulinarnej pod skrzydłami Canon Polska z cyklu Zoom na smak pokażę Wam, jak robię oszukane makro. “Oszustwo”
Czytaj dalej
Życie zatacza koło, moja mała Lu siedzi na blacie, tak jak kilka lat temu siedział tu jej starszy brat Olo. Łuskam orzechy na ulubione ciasteczka (klik), w radiu słuchać głos pana Marka N.
Czytaj dalej
Dzisiaj nietypowy odcinek lekcji fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, które prowadzę pod patronatem marki Canon, bo mam dla Was film! Pierwszy film (proszę o wyrozumiałość:), w którym pokazuję zawartość mojej szafy z tekstyliami, których używam do zdjęć. Na poprzednie lekcje zapraszam tutaj: #zoomnasmak.
Oto rzeczony film:
Znajdziecie w nim informacje:
“Hej fuczki, znamy wasze sztuczki, tararara…”. Chyba tak to leciało? Musicie wiedzieć, że nasze niepozorne fuczki naprawdę znają niezłe sztuczki. Bo wystarczy, że swojską kapustę kiszoną zastąpicie orientalnym kimchi, a uzyskacie kimchijeon. To danie kuchni koreańskiej, które poznałam na świetnych warsztatach z Inessą Kim (klik). Aby placuszki były prawilne, dorzućcie do nich garść posiekanego szczypiorku. Robi się je równie szybko, co fuczki.
W dzisiejszej lekcji fotografii kulinarnej pod skrzydłami Canon Polska z cyklu Zoom na smak pokażę Wam, jak robię oszukane makro. “Oszustwo” polega na tym, że robię zdjęcie obiektywem 50 mm, nie przeznaczonym do zdjęć typu makro. Jaki jest tego sens i cel? Ano taki, że osoby nieposiadające obiektywu do zdjęć makro mogą pobawić się w taką fotografię. Po drugie, obiektyw makro jest ciężki i raczej wymaga pracy ze statywem, za czym ja nie przepadam i wolę skakać dokoła kadru z małym, lekkim obiektywem.
Życie zatacza koło, moja mała Lu siedzi na blacie, tak jak kilka lat temu siedział tu jej starszy brat Olo. Łuskam orzechy na ulubione ciasteczka (klik), w radiu słuchać głos pana Marka N. (a jeszcze niedawno myślałam, że już nigdy to nie nastąpi), a za oknem niestrudzenie sypie śnieg, pierwszy od blisko trzech lat. Zaczynam myśleć, że wszystko się prostuje i ucierając cukier puder z masłem nabieram ochoty na to, by znów coś tu napisać, odświeżyć blog.
Dobrze się składa, bo wczoraj odnowiłam usługę hostingową i wypadałoby coś porobić, by nie mieć poczucia, że wyrzuciło się w błoto 150 złotych. Piję więc kawę, porządkuję myśli i nie mam dla Was absolutnie żadnej anegdotki, które często się tutaj pojawiały i dla których wielu z Was tu zaglądało.
Mam za to takie przemyślenie, że w dobie najlepszych przepisów na najpyszniejsze ciastka, najcudowniejsze obiady i najbardziej zajebiste śniadania, które są superekstrahiper sztosem, eksplozją smaku i gwiazdą hasztagu foodporn na Instagramie, moje mierne umiejętności zachwalania dań blokują mnie. Nie jestem w stanie zachwalać moich przepisów jak przekupka pomidorów na włoskim targu, krzyczeć, że moje jest najpyszniejsze, najszybsze i najlepsze. Mogę zapewnić, że mi to bardzo smakuje i sam fakt, że publikuję jakąś recepturę oznacza, że chcę się nią podzielić – ergo: że jest dobra. Trochę się tu tłumaczę, ale zależy mi na pokazaniu mojego podejścia do jedzenia.
Ostatecznie jedzenie to tylko jedzenie, nie zapominajmy o tym. Jest fajne, sprawia przyjemność, ale kiedy ktoś dostaje publicznie drgawek rozkoszy z powodu “zajebistości” własnej potrawy, nasuwa mi się jedna brzydka, niecenzuralna myśl: “nie zesraj się”.
Dzisiaj mam dla Was link do mojej ostatniej (przed zamknięciem lokali…) restauracji ze szlaku Pomorskie Prestige. Restauracja to piękne miejsce w pięknej lokalizacji, z rewelacyjnym jedzeniem. Szczegóły mojej wizyty znajdziecie tutaj KLIK.
A to mozaika zdjęciowa z cudownej letniej wyprawy do Sulęczyna, do Leśnego Dworu. Rozmawiałam wtedy z Marcinem Popielarzem o jego kaszubskiej kuchni i próbowałam zawartości słoiczków, które zaczęła produkować ekipa Leśnego Dworu. Cała relacja do przeczytania tutaj: KLIK.
A mi pozostaje życzyć sobie i Wam, by 2021 rok był czasem normalności, a nasze ulubione restauracje wyszły z problemów, które serwuje im wstrętny 2020 rok… Pomagajcie, jak/jeśli możecie, zamawiając z ulubionych miejsc dania na wynos, garmaż na święta i przetwory, chleby – słowem wszystko, co oferują nam lokale. Tutaj – klik – możecie znaleźć informacje na temat aktywności restauracji z programu Pomorskie Prestige, o których na przestrzeni dwóch lat Wam pisałam. Oby do 2021!
Zapraszam Was na 3. lekcję fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, tworzoną pod patronatem Canon Polska. Wszystkie lekcje znajdziecie tu: #zoomnasmak.
Kontynuuję zagadnienie OŚWIETLENIA ZDJĘCIA w jesienno-zimowym czasie. Dzisiaj temat dla średniozaawansowanych, opowiem jakich ustawień technicznych używam, by wyłuskać nieco więcej światła w szarobury dzień.
Ja mam swoją trójcę parametrów odpowiadających za światło:
Zapraszam Was na kolejną lekcję fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, tworzoną pod patronatem Canon Polska.
Dzisiaj będzie o OŚWIETLENIU ZDJĘCIA (naturalnym, nie rozmawiamy o lampach). Aby stworzyć zdjęcie, które zobrazuje ten odcinek, pojechałam na Kaszuby do mojego ulubionego okna w Zielonym Domku 🙂 A więc zaczynamy!
Uwaga: poniższe wskazówki dotyczą fotografowania w domu, w obecnym czasie (jesienno-zimowa szaruga, czyli słabe warunki oświetleniowe).
Odkąd Jadłonomia opublikowała przepis na tę focaccię, nie piekę innych. Wieczorem mieszam składniki, rano wstawiam ciasto. Odkąd znam ten przepis, dbam jedynie o to, by mieć w domu pół kilograma mąki i opakowanie drożdży. Nic więcej nie potrzeba nam do szczęścia! Jako że piekę tę foczkę dobrych kilka miesięcy, mam na koncie mnóstwo modyfikacji.
ZOOM NA SMAK to cykl poświęcony fotografii kulinarnej, który tworzę we współpracy z @canonpolska . Dwa razy w miesiącu będę się z Wami dzielić wskazówkami z w/w zakresu, pokazywać triki i proste sposoby na ładne i apetyczne zdjęcia kulinarne. Zależy mi na tym, by wyłożyć Wam temat przystępnie i bez nadmiaru trudnych słów. Wpisy z cyklu będę publikować też na Instagramie (klik – moje konto). Jeśli macie jakieś pytania/konkretne zagadnienia z fotografii kulinarnej, pytajcie, a postaram uwzględnić je w moim cyklu.
Pytanie z zakresu fotografii kulinarnej, jakie zadajecie mi najczęściej brzmi: od czego zacząć?
Odpowiedź krótka: od najprostszego kadru.
Bez kombinowania, nadmiaru eksponatów – na to przyjdzie czas później.
Odpowiedź długa:
Obiecałam Wam małą listę moich ulubionych restauracji i kawiarni z Gdańska, które w normalnych czasach odwiedzam, a w nienormalnych staram się wspierać. Będzie hasłowo, z krótkim opisem, co tu można zjeść/wypić. Wszystkie miejsca działają z wynosami, więc wspierajcie, zamawiajcie, zajadajcie! Listę będę uzupełniać, bo na pewno będą mi się przypominać kolejne miejsca.
