Kandyzowane fiołki
W tym roku fiołki pachną mi zdecydowanie słabiej, nie wiem, czy to kwestia samych kwiatów czy mojego nosa i przebytych chorób.
Czytaj dalej
W tym roku fiołki pachną mi zdecydowanie słabiej, nie wiem, czy to kwestia samych kwiatów czy mojego nosa i przebytych chorób. Ale to własnie teraz postanowiłam, po latach planowania, przenieść te cudeńka do kuchni i zrobić słoiczek godny spiżarni Lucyny Ćwierczakiewiczowej (jeśli myślę o idealnej spiżarni, to właśnie ta pani Lucyny przychodzi mi na myśl, a to za sprawą książki Jedyne praktyczne przepisy konfitur, różnych marynat, wędlin, wódek, likierów, win owocowych, miodów oraz ciast).
Miałam już wybrany przepis, który znalazłam w cudownej autobiografii Beaty Tyszkiewicz “Nie wszystko na sprzedaż”. Jako że był dosyć krótki, wydał się całkiem łatwy. Okazało się, że jest zupełnie odwrotnie i dopiero wcielenie go w życie pokazało mi, jaka to skomplikowana zabawa.
Przepis brzmi następująco:
fiołki mają w sobie coś z poezji, niezwykły kolor, zapach, frywolny kształt i smak. Ich przyrządzenie nie jest trudne, ale… najpierw wiosną trzeba wybrać się do lasu, znaleźć fiołki, zerwać się i nacieszyć się ich wonią, a potem bezlitośnie wsadzić je do zamrażalnika. Zrobić nie bardzo ciężki syrop (nie może być gorący, tylko letni), smarować fiołki pojedynczo syropem i na natłuszczonym pergaminie rozłożyć do wysuszenia. Obsypać cukrem pudrem, zamknąć szczelnie w słoiczku i chrupać.
Tak na marginesie, to cała książka “Nie wszystko na sprzedaż” jest tak rozkoszna, jak powyższy fragment.
Mając w głowie te romantyczne wersy, pewnego ciepłego wiosennego poranka pobiegłam na bosaka, odziana tylko w bawełnianą halkę, zbierać świeże fiołki. Ok, z ciepłym porankiem, brakiem butów i halką żartowałam, ale czy nie brzmi to lepiej niż zbieranie fiołków w kolejny zimny, brzydki jak g… dzień kwietnia, w żółtych kaloszach i dresach?
Dawno nie było moich polecajek, prawda? Mój cykl “lubisiów”, czyli poleceń ze świata kuchni, kultury, momentów tak modnej teraz uważności i w ogóle drobnych przyjemności dnia codziennego prowadzę z mniejszym lub większym natężeniem już od dekady. Poprzednie lubisie znajdziecie tutaj – klik.
A teraz przechodzę do wiosennych polecajek. Nie ma tu reklam, tylko moje gusta i guściki, choć bywa, że zachwalam rzecz, którą od kogoś otrzymałam, a nie kupiłam, ale zawsze to zaznaczam.
Zatem w marcu lubię:
1.książkę Ewy Stusińskiej, mojej przyjaciółki (no chyba nie zakładaliście, że po raz setny nie przypomnę, że Ewa to moja przyjaciółka?!)“Miła robótka” , wyd. Czarne. To reportaż, który nazywam pornoduchologią, bo traktuje o zachłyśnięciu się przez rodaków tą tematyką w latach 90-tych i smutnym końcu tego boomu. O książce więcej napisałam tutaj – klik.
2. słuchowisko Abelarda Gizy i Wojtka Tremiszewskiego “Mucha Lena”. Mucha Lena pochodzi z Ciechanowa i to powinno być dla wszystkich wystarczającą zachętą, by odsłuchać to cacuszko. A jeśli jeszcze nie czujecie się przekonani, to dodam, że występuje tu gnębiony przez głupkowate komary (zapewne z wygolonymi łbami) motyl piszący opowiadania fantasy. I uroczo staroświecki i elegancki żuczek gnojarek. I walnięty pająk. I chamski giez. I wiele innych, a wszystkim głosu użyczyli wyłącznie ci dwaj panowie z pierwszego wersu. Słuchowisko nie jest dla dzieci. Polecam szczególne scenę międzygatunkowego seksu 😀 “Lenę” znajdziecie na stronie Abelarda – klik, a z tego co wiem, jest też już na Spotify.
W najnowszym odcinku cyklu fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, który prowadzę w ramach współpracy z Canon (zdjęcia robię bezlusterkowcem Canon EOSR), przygotowałam film z pleneru na Kaszubach. Fotografowałam krem z groszku, który bardzo polecam, bo to jedna z moich ekspresowych, awaryjnych zup (przepis tu – klik!).
Link do filmu znajdziecie tutaj: KLIK. Z filmu na Ig dowiecie się:
- jak zrobić takie zdjęcie, jak wyżej i niżej 😉
- jak znaleźć odpowiednie miejsce do zdjęć w plenerze
- jak przygotować produkt do takich zdjęć
- na co należy zwrócić uwagę, przygotowując kadr
- jak dobrać dodatki do zdjęć
- jak stworzyć harmonijną kompozycję
- jakimi obiektywami fotografowałam danie.
W tym wpisie możecie obejrzeć efekty mojego pleneru – kilka przykładowych zdjęć zupy w terenie. Po więcej zapraszam tutaj – klik.
Zwycięstwa są różne. Czasem zwycięstwem jest pokonanie lenistwa i obawy przed tłumem ludzi i wyjście na manifestacje w obronie własnych praw. Czasem to odwzajemnienie uśmiechu nieznajomego albo pomachanie sąsiadowi z balkonu. Nieogolenie nóg (serio!). Wyjście do sklepu bez grama makijażu. Opanowanie złości i spokojna rozmowa z dzieckiem, które właśnie ryczy leżąc na chodniku. Zakończenie toksycznej relacji. Zimny prysznic, gdy lubi się ciepełko. Przeżyciu tygodnia z chorymi dziećmi w domu. Albo zrobienie solonego karmelu!
To jest moje małe zwycięstwo anno domini 2021. Domowy karmel był moją porażką, miałam do niego kilka podejść i za każdym razem polegałam. W ten weekend wszystko mi wyszło! Przeanalizowałam moje błędy i przeczekałam najbardziej problematyczny moment, zacisnęłam zęby (ta, ra ta ta – w tle tej narracji leci muzyczka z “Rocky’ego”) i udało się! Słoik pysznego, niezdrowego, kalorycznego jak cholera słonego karmelu uśmiecha się do mnie z lodówki.
Mój solony karmel zyskał najlepsze towarzystwo świata – delikatne płatki soli Maldon. Jaram się tą solą od piątku, kiedy udało mi się ją w końcu kupić (w Kuchniach świata), jest jak płatki śniegu! Na ka łyżeczce ponętnego karmelu wygląda jak pierścionek z diamentem na dłoni księżnej Diany.
Zatem poniżej przedstawiam przepis na solony karmel, z opisaniem momentów, na których wcześniej polegałam.
Dzisiaj nietypowy odcinek lekcji fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, które prowadzę pod patronatem marki Canon, bo mam dla Was film! Pierwszy film (proszę o wyrozumiałość:), w którym pokazuję zawartość mojej szafy z tekstyliami, których używam do zdjęć. Na poprzednie lekcje zapraszam tutaj: #zoomnasmak.
Oto rzeczony film:
https://www.instagram.com/tv/CLhi0MQBmeR/
Znajdziecie w nim informacje:
“Hej fuczki, znamy wasze sztuczki, tararara…”. Chyba tak to leciało? Musicie wiedzieć, że nasze niepozorne fuczki naprawdę znają niezłe sztuczki. Bo wystarczy, że swojską kapustę kiszoną zastąpicie orientalnym kimchi, a uzyskacie kimchijeon. To danie kuchni koreańskiej, które poznałam na świetnych warsztatach z Inessą Kim (klik). Aby placuszki były prawilne, dorzućcie do nich garść posiekanego szczypiorku. Robi się je równie szybko, co fuczki.
W dzisiejszej lekcji fotografii kulinarnej pod skrzydłami Canon Polska z cyklu Zoom na smak pokażę Wam, jak robię oszukane makro. “Oszustwo” polega na tym, że robię zdjęcie obiektywem 50 mm, nie przeznaczonym do zdjęć typu makro. Jaki jest tego sens i cel? Ano taki, że osoby nieposiadające obiektywu do zdjęć makro mogą pobawić się w taką fotografię. Po drugie, obiektyw makro jest ciężki i raczej wymaga pracy ze statywem, za czym ja nie przepadam i wolę skakać dokoła kadru z małym, lekkim obiektywem.
Życie zatacza koło, moja mała Lu siedzi na blacie, tak jak kilka lat temu siedział tu jej starszy brat Olo. Łuskam orzechy na ulubione ciasteczka (klik), w radiu słuchać głos pana Marka N. (a jeszcze niedawno myślałam, że już nigdy to nie nastąpi), a za oknem niestrudzenie sypie śnieg, pierwszy od blisko trzech lat. Zaczynam myśleć, że wszystko się prostuje i ucierając cukier puder z masłem nabieram ochoty na to, by znów coś tu napisać, odświeżyć blog.
Dobrze się składa, bo wczoraj odnowiłam usługę hostingową i wypadałoby coś porobić, by nie mieć poczucia, że wyrzuciło się w błoto 150 złotych. Piję więc kawę, porządkuję myśli i nie mam dla Was absolutnie żadnej anegdotki, które często się tutaj pojawiały i dla których wielu z Was tu zaglądało.
Mam za to takie przemyślenie, że w dobie najlepszych przepisów na najpyszniejsze ciastka, najcudowniejsze obiady i najbardziej zajebiste śniadania, które są superekstrahiper sztosem, eksplozją smaku i gwiazdą hasztagu foodporn na Instagramie, moje mierne umiejętności zachwalania dań blokują mnie. Nie jestem w stanie zachwalać moich przepisów jak przekupka pomidorów na włoskim targu, krzyczeć, że moje jest najpyszniejsze, najszybsze i najlepsze. Mogę zapewnić, że mi to bardzo smakuje i sam fakt, że publikuję jakąś recepturę oznacza, że chcę się nią podzielić – ergo: że jest dobra. Trochę się tu tłumaczę, ale zależy mi na pokazaniu mojego podejścia do jedzenia.
Ostatecznie jedzenie to tylko jedzenie, nie zapominajmy o tym. Jest fajne, sprawia przyjemność, ale kiedy ktoś dostaje publicznie drgawek rozkoszy z powodu “zajebistości” własnej potrawy, nasuwa mi się jedna brzydka, niecenzuralna myśl: “nie zesraj się”.
Dzisiaj mam dla Was link do mojej ostatniej (przed zamknięciem lokali…) restauracji ze szlaku Pomorskie Prestige. Restauracja to piękne miejsce w pięknej lokalizacji, z rewelacyjnym jedzeniem. Szczegóły mojej wizyty znajdziecie tutaj KLIK.
A to mozaika zdjęciowa z cudownej letniej wyprawy do Sulęczyna, do Leśnego Dworu. Rozmawiałam wtedy z Marcinem Popielarzem o jego kaszubskiej kuchni i próbowałam zawartości słoiczków, które zaczęła produkować ekipa Leśnego Dworu. Cała relacja do przeczytania tutaj: KLIK.
A mi pozostaje życzyć sobie i Wam, by 2021 rok był czasem normalności, a nasze ulubione restauracje wyszły z problemów, które serwuje im wstrętny 2020 rok… Pomagajcie, jak/jeśli możecie, zamawiając z ulubionych miejsc dania na wynos, garmaż na święta i przetwory, chleby – słowem wszystko, co oferują nam lokale. Tutaj – klik – możecie znaleźć informacje na temat aktywności restauracji z programu Pomorskie Prestige, o których na przestrzeni dwóch lat Wam pisałam. Oby do 2021!
Zapraszam Was na 3. lekcję fotografii kulinarnej ZOOM NA SMAK, tworzoną pod patronatem Canon Polska. Wszystkie lekcje znajdziecie tu: #zoomnasmak.
Kontynuuję zagadnienie OŚWIETLENIA ZDJĘCIA w jesienno-zimowym czasie. Dzisiaj temat dla średniozaawansowanych, opowiem jakich ustawień technicznych używam, by wyłuskać nieco więcej światła w szarobury dzień.
Ja mam swoją trójcę parametrów odpowiadających za światło:
