Niedziela. Rytmiczny stukot tłuczków do mięsa odmierza czas do obiadu, a przez uchylone kuchenne okna sączy się zapach smażonych kotletów schabowych. Czasem przez chmurę aromatu schaboszczaków przebije się słodki zapach drożdżowego ciasta.

Desery układały się u nas wedle pór roku. Latem biegałyśmy z siostrą do Kamy (Kamila po dziś dzień prowadzi sklep spożywczy tuż obok bloku dziadków) po lody Calypso, te śmietankowe i kakaowe. W domu rozkładało się je na talerzyki, okraszało truskawkami, a dorośli polewali je jeszcze alkoholem*. Gdy kończył się lodowy sezon, zaczynał się czas kisieli. Babcia robiła je z malin, jagód i soków owocowych. Lubiłam kożuch, który powstawał na lekko przestygniętym kisielu**.

Były wreszcie i galaretki. W mniej wysublimowanej formie zalewało się maliny/jagody/truskawki różową galaretką i podawało w szklanych miseczkach, których zawsze było za mało, w związku z czym powstawała konieczność dołożenia innych, niepasujących do całości naczyń. Rozbudowana wersja galaretowego deseru wymagała znacznie więcej pracy. Najpierw przygotowywało się dwa, trzy kolory galaretek, kroiło się je w kostkę i umieszczało w szerokich szklanicach. Miałam swoją ulubioną szklankę z automobilem, reszta naczyń nie miała obrazków. Potem babcia ubijała w niebieskiej misce prawdziwą, superkaloryczną, śmietankę i umieszczała śmietankową górkę w każdej ze szklanek. Najgrzeczniejsi dostępowali przywileju oblizania miski po bitej śmietanie. Teraz wystarczyło tylko posypać desery rodzynkami oraz wiórkami gorzkiej czekolady i można było zanurzać łyżeczkę w deserze.