Thermomix TM6 a TM5 – różnice
Ten wpis powstał w ramach współpracy barterowej z Thermomix. Miał być rolką, ale temat jest zbyt rozległy by sprowadzać go do krótkiego filmiku, więc zdecydowałam, że spiszę moje wrażenia na blogu.
Czytaj dalej
 |
| rys.: Marta W. |
2014 rok witam pięćsetnym postem na blogu.
Będzie słodko – poniżej przepis na ostatnią potrawę, jaką zaserwowałam podczas grudniowej retro kolacji. Receptura, podobnie jak pozostałe z tamtej kolacji (zupa krem z selerów, czerwona kapusta duszona w winie i gęś nadziewana wątróbką), pochodzi z książki „Jak gotować” Marii Disslowej.
KREM POMARAŃCZOWY II
KREM POMARAŃCZOWY II
3 pomarańcze, 1 cytryna, 3 dkg żelatyny, 1/2 ltr kremowej śmietanki, 1/4 kg cukru.
Wycisnąć sok z pomarańcz i cytryny do rondla, dodać otartej pomarańczowej skórki, zagrzać dobrze, poczem włożyć wymoczoną wpierw żelatynę, gdy rozpuści się, przecedzić przez sitko. Ubić na lodzie śmietankę, dosypać cukru, gdy należycie ubita, dodawać potrosze śmietanki do żelatyny, ubijać, aż złączy się dokładnie, przełożyć tę masę do przygotowanej formy, zastudzić na lodzie. Ubrać na półmisku krem usmażoną skórką pomarańczową i cząstkami pomarańczy. Podobnież można zrobić krem z sokiem z innych owoców jak z malin, poziomek, biorąc 1/4 litra soku.
A oto moje „tłumaczenie” przepisu:
A oto moje „tłumaczenie” przepisu:
KREM POMARAŃCZOWY Z GRANATEM
3 pomarańcze
1 cytryna
1/2 l śmietany 30%
ok. 100 g cukru pudru (wg gustu, najlepiej próbować podczas mieszania)
13 g żelatyny w proszku
ziarenka z 1 granatu
Do rondelka wyciskam sok z cytrusów, dodaję połowę cukru i skórkę startą z 1 pomarańczy. Podgrzewam, ciągle mieszając, po czym dodaję żelatynę. Mieszam płyn do rozpuszczenia żelatyny. Odstawiam rondelek do ostygnięcia.
W misce ubijam schłodzoną śmietankę z pozostałym cukrem. Gdy będzie sztywna, dodaję 2-3 łyżeczki ostudzonego soku cytrusowego, mieszam ze śmietanką. Wlewam pozostałą część płynu, mieszam do połączenia składników (delikatnie!). Masę przelewam do salaterek lub okrągłej foremki o ładnym kształcie. Przykrywam folią spożywczą, odstawiam do stężenia w zimne miejsce, najlepiej na noc (czas ścinania zależy od wielkości naczyń). Podaję schłodzoną, posypaną ziarenkami granatu. Jeśli przygotowywałam krem w dużej foremce, wyjmuję go na duży talerz (wyjdzie łatwo, jeśli na chwilę zanurzymy naczynie w ciepłej wodzie) i posypuję ziarnami granatu.
Uwagi:
1. Przepis pochodzi z książki „Jak gotować” Marii Disslowej.
2. W oryginalnym przepisie na nieco ponad pół litra płynu przewidziano 30 g żelatyny. To bardzo dużo, na tę ilość płynu wystarczy połowa zalecanej wysokości. Być może „moc” żelatyny była kiedyś słabsza – nie polecam dawać 30 g, bo uzyskamy twardą galaretę.
Ilość cukru należy dawkować wg własnych upodobań – ja znacznie ją zmniejszyłam.
3. Krem jest delikatny w smaku, lekki, puszysty i pięknie cytrusowy. W połączeniu z soczystymi ziarenkami granatu smakuje cudownie!
Dużo podsumowań, wyliczeń, zestawień. Człowiek roku, wydarzenie roku, klapa, zdjęcie, zaskoczenie, książka, płyta, ciasto roku…
Swoje zestawienie robię w głowie. Wnioski: to był dobry rok. Czas umacniania wartościowych relacji, realizacji marzeń i sporych zmian.
A teraz płyniemy ku 2014, mam na ten rok wielki apetyt i całkiem ambitne plany.
Czego i Wam życzę 🙂
Pozostańmy na chwilę przy półce z książkami.
Jako że podpytujecie mnie czasem
o opinię co do jakiś pozycji, dzisiaj napiszę kilka słów o niektórych książkach, które ostatnio
pojawiły się na mojej półce.
1. Bogusław Deptuła, ?Literatura
od kuchni?
Książka o książkach. Do
poczytania, gotowania i zmobilizowania się do od odświeżenia swojej karty
bibliotecznej. Autor wyciągnął z literatury wątki kulinarne i snuje opowieść na
temat smaków, jakie otaczały bohaterów mniej lub bardziej znanych dzieł
literackich (znajdziemy tu np. „Dolinę Muminków w listopadzie”, „Pogardę” Alberto Moravii, „Listy o Hiszpanii” Wasilija Botkina). Całość podzielona jest na 12 jadłospisów,
wśród nich np. menu absurdalne, erotyczne czy kryminalne, każdą z gawęd wieńczy przepis.
Rzecz dobra do czytania w święta, choć uprzedzam, że nie znajdziecie tu zbyt wielu
oczywistych lektur.
2. Julia Child, ?Francuski szef kuchni”
Książkę Julii Child kupiłam z
rozpędu. Bo pojawiła się na księgarnianych półkach, bo widziałam ją na blogach,
bo warto/wypada ją mieć. I powiem szczerze, że dzisiaj nie rozumiem tego
odruchu. Jestem świadoma, ile znaczy osoba J.Ch. w USA, wiem, jak poszerzyła
horyzonty kulinarne Amerykanów, ale odpowiedzmy szczerze na pytanie: czy Julia Child
odcisnęła swe piętno w świadomości kulinarnej Polaków? Ile osób przed filmem ?Julie
& Julia? oglądało programy z jej udziałem?
Ile osób miało książki jej autorstwa, dla ilu była autorytetem kulinarnym?
Książka ?Francuski szef kuchni? zawiera „wszystkie przepisy z kultowego telewizyjnego show”. Jeśli istnieją w naszym kraju osoby, dla których ów program był kultowy, z pewnością książka im się spodoba. Reszta może poczuć
się znużona (chyba można potraktować ją jako kompendium wiedzy na temat kuchni francuskiej).
 |
| „Doskonała kuchnia polska” |
3. Marek Łebkowski ?Doskonała
kuchnia polska. Szkoła gotowania Marka Łebkowskiego?
Zamiast kupować książki Julii
Child, warto zaopatrzyć się w pozycję, która zbuduje fundamenty wiedzy na temat
szeroko rozumianej kuchni polskiej. Dość toporna oprawa graficzno-edytorska w
niczym nie umniejsza wartości ?Doskonałej kuchni polskiej?. Znajdziecie tu
mnóstwo praktycznych informacji na temat technik gotowania, obróbki produktów i
samych potraw.
Wiele razy pytano mnie, czy
istnieje dobra książka o kuchni polskiej skierowana do laików, taka z tradycyjnymi recepturami, a przy tym bogata we wskazówki dotyczące sztuki
gotowania. Do niedawna nie umiałam wskazać takiej pozycji (genialna książka o
polskich tradycjach kulinarnych ? ?W staropolskiej kuchni i przy polskim stole?
zawiera zbyt ogólnikowe przepisy, by osoba początkująca mogła sobie z nimi
poradzić). Na szczęście Kasia opowiedziała kiedyś mi o książkach Marka Łebkowskiego dot. kuchni polskiej, więc gdy tylko się na tę książkę natknęłam, bez zastanowienia ją kupiłam i nie żałuję
tej decyzji.
 |
| „Pascal kontra Okrasa” |
4. Pascal Brodnicki, Karol Okrasa ?Pascal kontra Okrasa?
Czyli książka kulinarna, o której
ostatnio jest głośno. Gdy dowiedziałam się, że Lidl ma uhonorować współpracę z
dwoma szefami kuchni książką, spodziewałam się, że do rąk fanów trafi jakaś
broszurka lub co najwyżej kiepskiej jakości pozycja. Książka okazała się
pokaźną sztuką w twardej oprawie, zaopatrzoną w dobre zdjęcia i ciekawe
przepisy z zaskakująco małą ilością product placementu.
Moje pierwsze
skojarzenie: Jamie Oliver. Fajne ujęcia w akcji, w terenie, ładny i modny
rozgardiasz na talerzach i dokoła nich, dużo fotografii na czarnych łupkach, wiele
stylizacji w stylu retro, a więc wszystko zgodnie z obowiązującymi trendami w
fotografii kulinarnej.
Spotkałam się z opinią, że zdjęcia
w książce owszem, ładne, ale przepisy nudne ? mi receptury wydają się ciekawe,
a jednocześnie na tyle uniwersalne, by dotrzeć do większej ilości podniebień.
To, co mi się w nie podoba, to ogromna ilość przepisów na dania mięsne (króluje kurczak), z
niemal całkowitym pominięciem potraw bezmięsnych i ignorancją w temacie
deserów. Ale takie są chyba gusta większości rodaków, którzy nie wyobrażają
sobie obiadu bez mięsa, a już zaserwowanie na danie główne łososia jest dla
nich szczytem ekstrawagancji kulinarnej. Tak czy siak, jestem pozytywnie
zaskoczona jakością tej książki.
 |
| źróło zdjęcia: www.kominek.in/2013/09/projekty-okladek-do-mojej-ksiazki-ktory-najlepszy/ |
5. Tomek Tomczyk, „Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj”
Nie lubię poradników. Nie lubię czytać o tym, jak żyć zdrowo, szczęśliwie, jak zostać zołzą, nie interesują mnie rady, jak zwiększyć pewność siebie, jak zarobić pierwszy milion. Ale książkę Kominka – Tomka Tomczyka „Blog. Pisz, kreuj, zarabiaj” kupiłam (mimo bardzo „poradnikowego” tytułu, który na mnie działał odstraszająco).
„Blog…” to rzecz o sztuce efektywnego blogowania. Można ją traktować jako poradnik – zakreślać wskazówki autora dotyczące radzenia sobie z hejterami, przepisywać cytaty dotyczące tworzenia ciekawych treści albo współpracy z firmami. Można też uznać tę lekturę za zbiór ciekawych spostrzeżeń dotyczących blogowania, motywacji do pisania, osoby blogera. Ja wybrałam tę drugą drogę, podobnie z resztą czytałam „Blogera”, pierwszą książkę Kominka (w którą mam malutki wkład – kto czytał, ten wie).
Największą siłą tej książki jest to, że pozwala wierzyć, że przy odpowiednim podejściu do tematu czytelnik ma szansę trafić do szczęśliwej garstki poczytnych, dobrze zarabiających blogerów. A co z tą wiarą pocznie, to już inna sprawa.
 |
| Ostatnie nabytki antykwaryczne; |
6. W święta wróciłam do lektury
mojej ostatniej zdobyczy z antykwariatu, ?Leksykonu sztuki kulinarnej? Macieja
E. Halbańskiego.
Jeśli tylko wpadnie on Wam w
ręce, nie zastanawiajcie się, kupujcie, wyciągajcie od cioć, babć i dziadków,
jeśli zauważycie, że kurzy się między rodowymi kryształami a porcelanowym
pieskiem. Zaopatrzona w piękne ryciny książka pozwala poszerzyć horyzonty
kulinarne. Dowiecie się z niej, czym jest chasz, glutal, kamaboko, salmi czy
wiaziga, obejrzycie kolorowe plansze, a czasem traficie nawet na przepis
kulinarny.
Leksykon daje ten rozkoszny rodzaj na pozór
bezużytecznej wiedzy, która pozwala zabłysnąć w najmniej oczekiwanych
momentach.
A jakie książki Wy polecacie? Kulinarne i nie tylko.
