To będzie najdłuższy tekst na Truskawkach. Ale książka będzie jeszcze dłuższa, więc zakładam, że ci, którzy mogą być nią zainteresowani, są w stanie przez te wszystkie akapity przejść. Podobnie z tymi, którzy marzą o własnej książce  – może stanę się czyjąś inspiracją? 🙂

***

To może od początku.

W lipcu 2012 roku w Gazecie Wyborczej ukazał się ciekawy wywiad z p. Moniką Sznajderman, o ten. Przeczytałam w nim na przykład, że codziennie Wydawnictwo Czarne dostaje średnio pięć propozycji wydawniczych (!!!), z czego ?90 procent to straszliwe gnioty? i że ?w Polsce wszyscy próbują pisać, to się stało niesamowicie demokratyczne i masowe”. O wywiadzie przypomniałam sobie jakiś czas później, kiedy w mojej skrzynce pocztowej znalazł się mail od jego bohaterki, który brzmiał mniej więcej tak:

Chcielibyśmy namówić Panią na książkę: o sztuce życia i sztuce gotowania.

Co Pani na to?

Czytałam te słowa chyba kilkaset razy, interpretowałam je na dziesiątki sposobów i doszłam do wniosku, że szefowej mojego ulubionego wydawnictwa chodziło o zrecenzowanie na blogu jakiejś książki. Niedługo potem okazało się, że sens maila był zupełnie inny. To JA miałam napisać książkę.

Odpisałam, że z przyjemnością, że owszem, jednak nie wierzyłam, że to dzieje się naprawdę. Przypomniałam sobie o pięciu propozycjach książkowych dziennie, jakie otrzymuje wydawnictwo i uznałam, że to niemożliwe, bo to jak wygrana w Totolotka, a ja nigdy nie miałam szczęścia w grach losowych.

Kiedy przystąpiłam do pisania planu książki i próbnego rozdziału okazało się, że ? jakkolwiek tandetnie to nie zabrzmi ? książka siedziała sobie we mnie, bo od razu wiedziałam, jak ma wyglądać, co chcę w niej opowiedzieć. Żadnego potu, łez i bólu, wszystko poszło mi podejrzanie gładko i lekko.

I zaczęłam pisać. Najpierw w pokoju z białym biurkiem, w towarzystwie kolejnych kubków kawy, czasem przy brązowym stole w salonie, potem na tarasie, z miseczką truskawek pod ręką. Bywały dni, a nawet tygodnie, że słowa mi się nie kleiły, wtedy przestawałam pisać. A potem coś się we mnie odblokowywało i historie same płynęły. Pewnego razu o trzeciej nad ranem dopadła mnie bezsenność. Cichutko wyślizgnęłam się z łóżka, zaparzyłam miętę i wyszłam na taras. Otuliłam się kocem i zaczęłam pisać, kątem oka obserwując budzący się powoli do życia dzień, pierwsze światła, które zapalały się w mieszkaniach i zaspane auta toczące się po drodze. To była najpiękniejsza chwila związana z tą książką.

Kiedy skończyłam ją pisać, poczułam się zupełnie pusta, wypruta z historii i słów. Przez jakiś czas nie miałam co ze sobą począć, brakowało mi tych poranków ze stukotem klawiatury w tle. Książka była gotowa, ale z drugiej strony zupełnie nienamacalna, zamknięta w pliku Word i obecna jedynie na ekranie laptopa.

Dopiero gdy ją wydrukowałam, poczułam, że to się dzieje naprawdę, że te wszystkie strony, które pisałam przez ostatnie miesiące, istnieją. Potem poczułam strach i w odruchu paniki chciałam kasować wiele fragmentów, bo kiedy je pisałam, nie miałam świadomości, że przeczytają to inne osoby (to głupie, ale tak właśnie było).

***

Rozpoczynając pisanie miałam podstawowy dylemat: na ile się odsłonić. Jak już pewnie większość z Was wie (i jak wskazuje sam tytuł), nie jest to książka kucharska, a zbiór opowieści z kulinariami w tle. 

Każdą z historii wieńczy przepis, który jest jej dopełnieniem, ale nie najważniejszą częścią. Nie znajdziecie tu zdjęć każdej z prezentowanych potraw, co nie oznacza, że w książce zabraknie fotografii. Wszystkie dania, jakie przedstawiam w książce, pojawiają się na co dzień w mojej kuchni. Jest prosto, nieprzekombinowanie i sezonowo, tak jak lubię, tak, jak od zawsze gotuję.

Opowieści utrzymane są w ?truskawkowym? klimacie, jednak nie są powtórzeniem tych, które znajdziecie na blogu, niekiedy co najwyżej ich rozwinięciem. W książce przewijają się postacie, które stali czytelnicy znają z tej strony (np. babcia Marysia i Ania, dziadek Janek, Lucyna Ćwierczakiewicz, Maria Ochorowicz-Monatowa), wracam do miejsc, które czasem odwiedzałam na blogu, grzebię w albumach z czarno-białymi fotografiami, zeszytach z przepisami i przeglądam stare książki kucharskie. 

Punktem, w którym stykają się wszystkie historie jest stół kuchenny.

Siłą rzeczy jest intymnie, bo o przeszłości i jedzeniu nie da opowiadać się bezosobowo. Początkowo miałam zamiar pisać tę książkę z bezpiecznej odległości, ale to było bardzo trudne, nie udało mi się oddzielić wspomnień od smaków, więc postawiłam na szczerość i otwartość.

Jak to wyszło, przekonacie się w kwietniu (jeśli zechcecie zagłębić się w lekturę:). Na koniec pozwolę sobie jeszcze zacytować recenzję mojej książki autorstwa p. Barbary i Piotra Adamczewskich, bo jestem z niej bardzo dumna (cytat ze strony Black Publishing)**: