Historia białego kołnierzyka (krokiety z soczewicą)

Kiedy miałam jakieś sześć lat, mama uszyła mi piękny kołnierzyk. Był śnieżnobiały i miał delikatne kwiatowe hafty, zakładałam do ulubionej sukienki z granatowego aksamitu. To był strój na specjalne okazje.
Podczas pewnego uroczystego obiadu tak mocno pochłonęła mnie zupa, że nadmiernie pochyliłam się nad talerzem i kołnierzyk zaczął zabarwiać się na pomarańczowo. Nie pamiętam, z jakiej okazji zebraliśmy się przy stole, ale wiem, że jedliśmy gęstą, słodką babciną pomidorówkę. Dobrze, że to, co stało się z kołnierzykiem dostrzegłam dopiero pod koniec posiłku, bo pozwoliło mi to nacieszyć się smakiem potrawy. Potem się załamałam: mój ukochany, wykrochmalony, bieluśki kołnierzyk stał się pomarańczowy. Prysł urok aksamitnej sukienki i dobieranego warkocza.
Później okazało się, że mama poradziła sobie z plamą i kołnierzyk wrócił do stanu dawnej świetności. Od tamtej przygody z pomidorówką, siadałam przy stole wyprostowana jak struna. Szczególnie uważałam przy jedzeniu czerwonego barszczu, którego drogi często krzyżowały się z białym kołnierzykiem. Wszystko dlatego, że owa zupa pojawia się u nas zarówno w Boże Narodzenie, jak i w Wielkanoc. Jemy ją drugiego dnia świąt, zawsze w towarzystwie pasztecików z mięsem lub grzybami.
W tym roku Boże Narodzenie spędzałam z dala od domu rodzinnego i nie zjadłam corocznej porcji pasztecików. Nie miałam też chęci na pieczenie własnych, więc obeszliśmy się bez nich.
Za to po świętach przygotowałam mój nieświąteczny barszcz, a do niego podałam krokiety z nadzieniem z soczewicy (wspominałam o nich już kiedyś). Duet okazał się być bardzo zgrany.
KROKIETY Z SOCZEWICY DO BARSZCZU I NIE TYLKO
na farsz:
250 g zielonej soczewicy
1 cebula
1 ząbek czosnku
1 łyżeczka kurkumy
sól i pieprz do smaku
2 łyżki oliwy
W garnku o grubym dnie rozgrzewam oliwę i podsmażam na niej posiekaną cebulę i zmiażdżony czosnek. Dodaję kurkumę, mieszam. Następnie wrzucam soczewicę, zalewam wodą (poziom wody ? 1,5 cm nad soczewicą). Solę całość i na małym gazie, pod przykryciem, gotuję dopóki soczewica nie wchłonie całego płynu i nie zacznie się rozwalać (ok. 40 minut). Soczewica powinna być bardzo miękka ? jeśli zbyt szybko wchłonęła wodę, należy jej trochę dodać.
Ugotowaną soczewicę dosalam, jeśli jest taka potrzeba i pieprzę. Odstawiam do ostygnięcia (a jeśli soczewica jest zbyt sypka, gniotę ją widelcem).
na naleśniki:
2 jajka
7-8 łyżek mąki
1 szklanka wody gazowanej
1 szklanka tłustego mleka
1/3 łyżeczki soli
olej do smażenia
W misce mieszam składniki ciasta naleśnikowego. Nie mikserem, a ręcznie ? rózgą, wówczas ciasto będzie delikatne. Odstawiam ciasto na pół godziny.
Po tym czasie rozgrzewam na patelni odrobinę oleju i smażę z dwóch stron naleśniki (przewracam na drugą stronę, gdy na powierzchni pojawią się bąbelki i brzegi zaczną się ścinać). Jeśli naleśniki się rozpadają, należy dodać trochę więcej mąki, jeśli są zbyt gęste, płynu.
Gotowe naleśniki smaruję farszem soczewicowym i składam w koperty bądź w paczuszki. Przed podaniem podsmażam na złoto.
Uwagi:
1. Przepis z mojego starego zeszytu, od koleżanki Marty.
2. Te naleśniki mogą stanowić samodzielne danie, tylko trzeba zadbać o sos: świetnie smakują z jogurtowo-czosnkowym, z jogurtowo-majonezowym z curry i limonką. Pyszna sprawa.

7 komentarzy

  • 10 lat temu

    ach te kołnierzyki, ja, w przeciwieństwie do Ciebie, mojego nie znosiłam – zawadzał mi, uwierał, szkoda, że nie wpadł w barszcz. Choć to pewnie dlatego, że zdejmowałam go jak tylko minęły "oficjalne" przywitania na świątecznych spotkaniach. Nadzienie z soczewicy brzmi kusząco.

    • 10 lat temu

      A ja wiele bym teraz za ten kołnierzyk dała… 🙂

  • 10 lat temu

    jak zwykle Twoje zdjęcia wymiatają 😉 są piękne i jedzonko wyglada smakowicie, az leci ślinka 😉

  • 10 lat temu

    SAME zdjęcia mnie do smaku biorą:D

  • 10 lat temu

    Zrobiłam je dzisiaj i podałam razem z sosem czosnkowym – wyszły przepyszne, cała rodzina zachwycona! Mąż mówi, że muszę robić je częściej, a nie przepada za soczewicą 🙂
    Pozdrawiam!

    • 10 lat temu

      Rubella, bardzo się cieszę! 🙂 Dziękuję, że dałaś znać 🙂

  • 10 lat temu

    o tak. my dziewczyny miałyśmy kołnierzyki, a chłopcy muchy. gdyby tylko teraz udało mi się przekonać brata do ich noszenia 😉 a krokiety pyszne!

Zostaw komentarz