Amarantus, członek elitarnego grona superfoods

Od kilku tygodni czyszczę kuchenne szafki. Strzeżcie się, porzucone paczuszki fasoli, smutne puszki z karobem, mąki kokosowe (właśnie, czy ktoś ma pomysł na jej  wykorzystanie?), zalegające nasionka chia i inne spiruliny. W końcu padło na amarantus, którego kuchenna wegetacja była nudna i smutna, bo ciągle go odrzucałam na bok. Co by tu z amarantusem…? Z pomocą przyszła niezastąpiona Dominika Wójciak i jej „Ziarno” (o książce pisałam tutaj, polecam Wam gorąco crumble z chia i olejem kokosowym).

Postawiłam na szarlotkę, bo tej jesieni mój apetyt na jabłka nie gaśnie. Jako że pierwotna receptura wydała mi się dość karkołomna, nie zaryzykowałam i nie skorzystałam z niej (choć nie mogłam oprzeć się ciekawości i upiekłam na próbę małą porcję – ciasto wyszło i to bardzo dobre). W oryginale nie miesza się składników, a jedynie sypie warstwami (stąd nazwa: szarlotka sypana), ja postanowiłam je zmieszać i jednocześnie „namieszałam” w proporcjach, tak, by wyszło mi kruche ciasto. Można więc powiedzieć, że skorzystałam z pomysłu Dominiki na wzbogacenie kruchego o chrupiące kuleczki amarantusa, a resztę zrobiłam po swojemu. Przed pomieszaniem ziarenek z resztą składników, lekko zmieliłam je w młynku do kawy, bo nie chciałam mocno chropowatej konsystencji.

W zestawieniu z kwaśnymi jabłkami z sąsiadującej z moim osiedlem jabłonki wyszło pysznie. Amarantus, który w niektórych kuchniach ma status gwiazdy, bo zalicza się do elitarnego grona superfoods, sprawił, że nudna* szarlotka zrobiła się trochę bardziej trendy.

Chrupiący amarantus to najmodniejszy dodatek sezonu!

Szarlotka z amarantusem

* żartuję, szarlotka nigdy nie jest nudna!