Śledź na święta (śledź piernikowy)

Kiedyś z wigilijnego stołu interesowała mnie wyłącznie zupa grzybowa (tak, my z tych, co nie jedzą czerwonego barszczu) i pierogi z grzybami, potem mój krąg zainteresowań rozszerzył się o kapustę z fasolą (przepis tutaj), karpia, a na samym końcu o śledzie.

Z czasem moje zainteresowanie śledziami przekształciło się w miłość i dałabym się pokroić za taki delikatny, puszysty wręcz płat rybki okryty cieniutkimi krążkami cebuli pod śmietanową pierzynką. Oprócz takiej klasyki, na naszym stole pojawiają się też mniej oczywiste wersje. Kiedyś zaskoczeniem był dla mnie smak śledzia w buraczkach, robię go często (przepis znajdziecie tutaj). Potem zakochałam się w marynowanych śledzikach na skandynawską nutę (w zalewie octowej – inlag sill, przepis tutaj, z curry czy cytryną), ale największym eksperymentem smakowym był śledź w pierniku. Przygotowałam go na Wigilię dwa lata temu, ale przezornie nie wtajemniczyłam domowników, co to za potrawa, by zapobiec ich uprzedzeniom już na starcie. Okazało się, że ten szalony śledź smakował im najbardziej i chyba nikt nie zgadł, cóż tam do niego włożyłam.

Szalonego piernikowego śledzia pokazywałam już na blogu (tutaj), ale że wówczas w ogóle go nie wyeksponowałam, postanowiłam powtórzyć tamten wpis. Wierzcie mi, ta wersja zasługuje na odrębny tekst i przypomnienie! W skrócie wygląda to tak, że zamarynowane płaty śledziowe przekładamy warstwami piernikowo-orzechowej posypki. Warto w tym celu odłożyć wcześniej do wyschnięcia 2 kromki piernika lub 2-3 pierniczki bez ozdób, by móc potem utrzeć je na pył. Do tego garść orzechów włoskich, trochę kwasku w postaci octu balsamicznego, nieco korzeni dla wyostrzenia smaków i mistrzowski śledź piernikowy gotowy.