/wpis zamawiany/
Niedawno zostałam zaproszona do spisania moich wspomnień dotyczących smaków i zapachów dzieciństwa. Wspominki te związane są z konkursem „Czuję, że żyję”, organizowanym przez portal gazeta.pl wspólnie z marką Sudafed.
Konkurs ma 3 odsłony, w każdej z nich można wziąć udział przesyłając dowolną ilość zdjęć (ale zwyciężyć można tylko raz). Pierwsza odsłona konkursu kończy się 12.12.12 r. i obejmuje wysyłanie zdjęć przedstawiających smak lub zapach dzieciństwa. Fotografie należy zamieścić w galerii konkursowej. Regulamin i szczegóły dot. konkursu znajdziecie tu: TUTAJ.
Kolejne etapy konkursu to „Smak i zapach domu” (trwa do 20.12.12 r.) oraz „Smak i zapach świąt” (trwa do 28.12.12 r.). W każdej z jego odsłon do wygrania są 4 aparaty Nikon Coolpix S6300, a więc łącznie 12 sztuk.
A poniżej kilka słów o moich smakach i zapachach dzieciństwa, może Was zainspirują.
***
Smak i zapach dzieciństwa? Jest ich mnóstwo, bo moje wspomnienia to taka pajęczyna utkana z kolorów, smaków i zapachów własnie.
Jeśli jednak miałabym wyłuskać ten jeden jedyny, to jako pierwszy przychodzi mi na myśl słodki aromat kaszki manny, którą co wieczór mama robiła mi na kolację.
Kasza miała delikatny mleczny smak, była posypana cukrem i podawana z kawałkiem masła. Najśmieszniejsze jest to, że wtedy, w wieku sześciu lat, wieczory z spędzone nad talerzem kaszy nie należały do najprzyjemniejszych. Nie to, żeby jej nie cierpiała, ale nie lubiłam tej codziennej monotonii, miałam dosyć tego smaku. Doceniłam go dopiero później, kiedy talerz ciepłej kaszki rozgrzewał moje zmarznięte dłonie i przepędzał zawisłe nad głową czarne chmury. Oczywiście najlepsza jest kaszka zrobiona przez mamę, ale ta, którą przyrządzam sama, też daje radę.
Kiedy nieco dorosłam, na kolacje zaczęłam dostawać domowej roboty serek biały. Był delikatny, miał kształt półkuli z odciśniętym wzorem sitka na wierzchu i pachniał śmietanką. Posypywałam go cukrem albo polewałam miodem i zjadałam jego plaster na kolację. Wiosną mama rozdrabniała twaróg widelcem, dodawała do niego nieco śmietanki, szczyptę soli i pieprzu, zaś mnie wysyłała do ogródka po rzodkiewkę i szczypiorek. Pokrojone drobno warzywa mieszała z masą serową i układała na pajdzie chrupiącego chleba z masłem.
Choć tęsknię za smakiem domowego sera, jeszcze nie odważyłam się go zrobić, boję się, że nie uda mi się odtworzyć smaku, jaki zbudowałam w moich wspomnieniach.
U mnie w domu taki twarożek z szczypiorkiem i rzodkiewką jest nazywamy "awanturka". Pamiętam, że kiedyś bardzo często ją jedliśmy,a szczególnie w pamięć zapadły mi chwile, gdy młodszy (o 16 lat) brat mojej mamy przyjeżdżał do nas na weekendy- siedzieliśmy wtedy wszyscy przy stole i nakładaliśmy sobie na kromki chleba tej masy z jednej, dużej miski. Co ciekawe, gdy ostatnio przyjechałam do Sebastiana, który założył już własną rodzinę to na śniadanie była właśnie… awanturka! 🙂 I to jeszcze z takim tłuściutkim serem i śmietaną "Od baby" 😉
A ja myślałam, że awanturka to pasta serowa, ale z sardynkami. Tak czy siak, to klasyka śniadaniowa (albo i kolacyjna:).
Za to klimat wiosennego stołu i posiłku dla malucha, klimat dzieciństwa, odtworzyłaś mistrzowsko na zdjęciach.
Czy jadaliście również tzw. śmietnik?
Czyli taką sałatkę z jajek na twardo i różnych warzyw: rzodkiewki, szczypior, pomidor, ogórek w sosie śmietanowo-majonezowym?
Majonez się robiło samodzielnie, bo w sklepach, ekhem, no czasem nie było!
fuNi!ta, dziekuję! 🙂 Ojej, ja tę sałatkę uwielbiam, choć u nas nie mówiło sie na nią śmietnik. BYła idealna. Czasem też robiliśmy ją z sałatą.
podoba mi sie – wspomnienie i twarozek 🙂
mm
Dziękuję 🙂
Pamietam jak moja babcia robila taki domowy bialy ser, wlasne maslo, smietanke. Jakie to byly fajne czasy, a teraz z ledwoscia mozna kupic niepasteryzowane mleko