Pachnące mydełka i bułki od Wilhelma Grensecka, czyli spacer po Biskupiej Górce (kokosowe kakao)

Biskupia Górka jest wzniesieniem położonym w samym sercu Gdańska, zaraz obok Śródmieścia. To takie miejsce, które wyróżnia się spośród trójmiejskiej zabudowy. Kojarzy mi się trochę ze Śląskiem, może przez ciasne brukowane uliczki z ceglanymi budynkami i pozostałe przy piwnicznych otworach resztki węgla, trochę z Wrocławiem – to z kolei przez sąsiedztwo kanału Raduni i ścieżki wzdłuż niego prowadzące. 
Jedno jest pewne: na Biskupiej Górce czas zatrzymał się jakieś sto lat temu. Nie ma tu jaskrawych reklam (nie licząc jednej która zawisła na budynku u podnóży wzgórza), nie ma asfaltowych nawierzchni, wejścia do klatek schodowych nie są obwarowane domofonami, a z mrocznych zaułków dzielnicy zerkają na przechodniów dziesiątki kocich oczu. Ciekawskie spojrzenia padają również zza szyb, kiedy chodzę z aparatem po okolicy. Obserwuję drżenie firanki i czuję, jak przeszywa mnie czyjś wzrok.
Biskupia Górka to jedno z miejsc, które niezwykle mocno działa na wyobraźnię. I mimo że mój spacer odbywa się tu i teraz, pośród zabitych deskami budynków przeznaczonych do rozbiórki, pośród obłupanych ozdobnych gzymsów i zarośniętych tarasów, to jedną nogą jestem w przeszłości. 
Kiedy obłuszczona farba na fasadzie jednego z budynków odkrywa stary niemiecki napis “Milch – verkaufaufstelle” (?Sprzedaż mleka?), widzę kolejkę mieszkańców z pękatymi butelkami na mleko. 
Mijając kamienicę z informacją ?Brot und Kuchenbackerei Wilhelm Grenseck? (?Piekarnia i ciastkarnia WG?), wyobrażam sobie pana Grensecka w białym fartuchu, najpewniej z sumiastym wąsem, podającego klientom świeże bułeczki. 
Zatrzymawszy się w miejscu, gdzie ? jak sugeruje napis ?Seifen? ? mieściła się mydlarnia, widzę wykwintne panie w koronkach, wąchające wonne kostki. 
Spoglądając na opuszczoną wieżyczkę w jednej z mijanych kamienic, widzę, jak panienka z aksamitną kokardą we włosach, sięga po filiżankę gorącego kakao stojącą na mahoniowym stoiku.

Z zadumy wyrywa mnie zapach okolicznego śmietnika i brzdęk butelki, którą niechcący kopnęłam.
 
Wracając do urody Biskupiej Górki: niezwykłość miejsca wynika pewnie z faktu, iż większość budynków, które tu stoją, nie została zniszczona podczas działań wojennych. Kamienice w tej części miasta liczą sobie ponad sto lat, kościół Menonitów (obecnie Kościół Zielonoświątkowców) powstał w 1818 roku, a obiekty fortyfikacyjne sięgają nawet XVII wieku. 
Urody dodaje miejscu bliskość Kanału Raduni, do którego dotrzeć można wąskimi przesmykami między kamienicami. Widzi mi się tam mały piknik!
Ale historia Biskupiej Górki (pierwotnie będącej osadą zwaną Górka, a następnie Stara Górka) zaczyna się w średniowieczu, wówczas stanowiła ona własność kościelnych zwierzchników Pomorza Gdańskiego (stąd późniejsza nazwa miejsca: Bischofsberg, Biskopberg). 
W XIV wieku na wzgórzu stał dwór, w XVII wieku Nataniel Mateusz Wolf zbudował tu obserwatorium astronomiczne (!), a tuż przed II wojną światową powstało tu monumentalne (1300 miejsc noclegowych, powierzchnia 1200 m2) schronisko młodzieżowe im. Pawła Beneke (?Paul Beneke Jegendgherberge?), którego wieża zegarowa jest ważnym elementem panoramy miasta. Podczas wojny schronisko stanowiło siedzibę Hitlerjugend, po wojnie Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego, a obecnie budynek należy do Policji, więc zwykły śmiertelnik nie ma doń dostępu.
Szukając informacji na temat Biskupiej Górki i sąsiedniego Zaroślaka (cudna nazwa, nieprawdaż?), trafiłam na wiele ciekawych faktów i historii. Kilka z nich, w tym tę o Dostrzegalni Gwiazd i Czarnym Morzu, opowiem przy okazji prezentowania następnej porcji zdjęć z wycieczki po wzgórzu. 
Na razie kończę pierwszą porcję fotografii:

A wracając do filiżanki gorącego kakao?
KOKO-KAKAO, czyli kakao kokosowe 
100 ml wody

400 ml mleka kokosowego

3 łyżki miodu 

4 łyżki kakao

Do kubka wsypuję kakao i miód, mieszam z wodą. Podgrzewam mleko, a następnie łączę z kakao i wodą, podgrzewam, aż będzie gorące. Podaję natychmiast.

Uwagi:
1. Pomysł na kakao od Marty Gessler. Delikatnie kokosowy, kremowy, pachnący czekoladą.
PS To może jeszcze pokażę Wam rzeczoną wieżę zegarową:

38 komentarzy

  • 11 lat temu

    Fajne, jak z bajki. Zwłaszcza ta mydlarnia mnie ujęła 🙂

  • 11 lat temu

    Przepiękne fotografie. Koniecznie muszę tam pojechać z moją Mamą by uchwycić klimat tego miejsca. W piątek przyjechałyśmy do Gdańska i miałyśmy tylko godzinę "wolnego". Jak typowe turystki wpadłyśmy na Starówkę. Pokazałam mojej Mamie uliczkę pełne ciekawych rzygaczy – żuk, żaba, kot, zegar, puchar na 2012, czajnik … Niestety nie pamiętam nazwy uliczki, ale jest umiejscowiona zaraz przed Zieloną Bramą. Polecam 🙂

  • 11 lat temu

    Uwielbiam tą dzielnice (niektóre uliczki dolnego miasta też)-szczeegołnie za te zachowane orginalne napisy!!!A w Twoim obiektywie jeszcze bardziej się robi interesująca;)) Pzdrawiam serdecznie

  • 11 lat temu

    Aniu, nostalgicznie. U mnie w Lublinie stąpam (ciekawe słowo) śladami żydowskimi. I lubię taką tajemniczą wielkokulturowość tego miasta. Lubię lubelską starówkę. Pełną sentymentalnego światła. Wieczorem jest takie…intymne. Takie znajome.
    Dlatego nazywam swoją duszę na wpół żydowską. Mimo, że moja rodzina z judaistycznymi konotacjami nie ma nic wspólnego. Pociąga mnie ta kultura, ich muzyka, obyczaje, aż po kuchnię. Aby być dobrym praktykującym chrześcijaninem trzeba chcieć zrozumieć starszych braci.
    A co do kakao. Z kokosowym mlekiem jeszcze nie próbowałam. Ciekawe intrygujace połączenie. Do wypróbowania.
    Pozdrawiam niedzielnie
    A.

    • 11 lat temu

      Pięknie napisane 🙂 Lublin – byłam raz, poczułam nieco klimatu tego miasta, bardzo spodobał mi się ten styk kultur, na którym miasto stoi, to wzbogaca.

  • 11 lat temu

    jechałam kiedyś starym autobusem po wąskich uliczkach biskupiej górki, to był cudny czas! pełen śmiechu i ciekawskich spojrzeń mieszkańców:-)) tam czas jakby się zatrzymał. i przyjemnie jest patrzeć na te Twoje zaczarowane obrazki, brakuje mi tylko koko kakao.

  • 11 lat temu

    Jestem z Gdańska, ale obok Biskupiej tylko przejeżdżam, już wiem gdzie odbędę mój kolejny niedzielny spacer, dzięki za inspirację, trochę historii i piękne fotografie:) Pozdrawiam

  • 11 lat temu

    Aniu, ujęłaś mnie tym wpisem. Mnie i mojego M, a dlaczego to już na priv Ci napiszę.:)
    Śliczne zdjęcia, nostalgia i historia. Podoba mi się to,jak przedstawiasz miejsca swoich spacerów i niecierpliwie czekam na ciąg dalszy.
    Popraw sobie rok ,bo niechcący wkradła się tam chyba niechciana cyferka;).
    Pana Nataniela Wolfa chyba polubię jeszcze bardziej (ze względu na imię,wiesz).

    Czy wiesz,że przy kanale Raduni, przy tych kamienicach, przy których jakby 'wiszą' drzwi (wiesz o co mi chodzi,są drzwi, a nie ma jak z nich wyjść), kiedyś uliczki były wyżej, były schodki i pomosty przez kanał.
    Nie wiem, czy dobrze to ujęłam. Mój M własnie przed chwilą patrzył na Twoje fotki .:)
    Pozdrawiam ciepło:*

    • 11 lat temu

      MAjano, właśnie chciałam tez ująć te drzwi "zawieszone", ale mi w kadrze brzydko wyglądały. Wygląda to fascynująco 🙂

  • 11 lat temu

    Dawno już nie spacerowałam uliczkami Biskupiej Górki. Jak to jest, że jak się jest w jakims miejscu na codzień, to wogóle się go nie zauważa… dopiero po czasie nieobecności zaczyna go bardzo brakować.

  • 11 lat temu

    Ja z moimi chłopakami chodzimy tam bardzo często na spacer, najpierw między uliczkami a kończymy spacerem na Górę Kościuszki;) Latem obowiązkowo naookoło Raduni, często piknikujemy pod drzewmi, kiedy mocno świeci słońce;) To miejsce ma swój urok, mi kojarzy się bardzo pozytywnie i ten zatrzymany czas, chociaż w pewnych momentach przerażający, sprawia, że ja się nie lękam, w końcu jestem z Gdańska;)

    Dzięku Twoim zdjęciom zupełnie inaczej dziś ją odebrałam, dziękuję;) I Pozdrawiam!

  • Świetny opis tego zapomnianego troszkę już miejsca. Jestem z Gdańska i fascynuje mnie historia tego miasa (kiedyś byłam nawet przewodniczką), ale jakoś tam jeszcze nie zawędrowałam … niestety zawsze brakuje czasu na przyjemności. Dziękuję i pozdrawiam, Kasia

  • 11 lat temu

    Lubimy z mężem chodzić tam na spacery 🙂
    Piękny wpis.
    pozdrawiam 🙂

  • 11 lat temu

    świetny klimat.

  • 11 lat temu

    lubię się wirtualnie z tobą szwendać 🙂

  • 11 lat temu

    świetna notka
    poczułam się jakbym z Tobą spacerowała po Biskupiej Górce 🙂

  • 11 lat temu

    Ach to kakao…. ach, mleko w butelkach 😀

  • 11 lat temu

    oglądam kadr po kadrze i nie mogę nasączyć oczu tym niecodziennym,odrobinę melancholijnym,ceglanym widokiem.
    a bułkę od p.Grensecka to bym chętnie skosztowała:)najlepiej popijaną mlekiem prosto z butelki:)

  • 11 lat temu

    Piekne sa takie miejsca. ja tez nigdy nie moge opuscic w nich obiektywu nawet na moment. pozdrawiam serdecznie

  • 11 lat temu

    Aniu, jak tak czytam o Twoim ulubieniu do tego typu miejsc, przypomina mi się, że jakiś czas temu wybierałaś się do Łodzi. jestem ciekawa czy Łodź pod tym kątem zrobiła na Tobie wrażenie? (mieszkałam tam jakiś czas plus Facet jest z Łodzi, dlatego mam sentyment :-))

    • 11 lat temu

      Cudawianko, Łodzi mi mało! Miałam możliwość pochodzić po mieście jedynie przez kilka godzin, a to zdecydowanie za mało.Ale na tyle duzo, by się zachwycić obdrapanymi kamienicami, których tu mnóstwo.

    • 11 lat temu

      Aniu, tak czułam, że to napiszesz! wiesz, jak ja na Wyspie mówię, że jestem z Łodzi, to wszyscy tylko jakie to zaniedabne miasto! a ja mam zupełnie inne na to spojrzenie! choć rzeczywiście peryferie wydają się zaniedbane, ale w czasach kiedy tam żyłam Piotrkowska wydawała mi się najfajniejszą ulicą w całej PL. wiesz, puby, restauracje, sklepy… wszystko tętniło życiem. oczywiście teraz są czasy Manufaktury, ale kamienice na Piotrkowskiej wciąż stoją i wciąż mam do nich sentyment jak tam jestem!

    • 11 lat temu

      MOże i zaniedbane, ale wiesz, ja o wiele bardziej lubię takie nadgryzione zębem czasu kamienice niż np. pastelowe, idealne domki w Austrii. te drugie są nudne, choć cieszą oko, te pierwsze są prawdziwe.

  • 11 lat temu

    czekałam na foto kocia 🙂

    i cieszę się, że nie tylko ja doceniam takie miejsca 🙂

  • 11 lat temu

    Może nie będę orginalna ale jestm zachwycona twoim blogiem, może też na nim mało się udzielam ale często tu jestem.:) Przecudowne zdjęcia, takie proste a mają coś w sobie. Są takie klimatyczne. A kakao po takim spacerku napewno bardzo smakuje 🙂

    • 11 lat temu

      Dziękuję bardzo , również za wyróżnienie! 🙂

  • 11 lat temu

    bardzo miło spojrzeć na miejsce, które mijam za każdym razem gdy zjeżdżam z mojego kawałka tej górki, okiem innego człowieka.
    tyle lat mam obok siebie tak niezwykłe miejsce (i wiem że takie jest, i zawsze mnie pociągało) a jakoś ciągle nie wybrałam się by pooglądać drobiazgi, by zrobić zdjęcia.
    całkiem inną sprawą jest lekka obawa bo miejsce ma sławę średnią.

  • 11 lat temu

    Zaułki miasta…ciekawe kadry…

  • 11 lat temu

    Uwielbiam takie klimaty i takie opowieści…

  • 11 lat temu

    P.S. zapraszam na swojego bloga na wyróżnienie 🙂

  • 11 lat temu

    Zacznę od tego, że super zdjęcia! Fajnie złapałaś atmosferę tej części miasta, w której choć nie byłam, poczułam jej klimat 🙂
    Kakao kokosowe..? Brzmi wyjątkowo kusząco!
    Pozdrawiam gorąco!

  • Anonimowy
    11 lat temu

    Biskupia Górka, na samej górze stoi zabytkowa wieża zegarowa. Jest najwyższym punktem w Gdańsku. Wspaniale widać z niej całą perspektywę miasta. Na dzień dzisiejszy, niestety nie dla wszystkich. Od dłuższego czasu właścicielem jest policja, która nie spieszy się z oddaniem tego pięknego m-ca miastu. Pewnie jeszcze nie jedno aromatyczne kakao wypiję zanim się wdrapię na tę część mego rodzinnego przepięknego miasta Gdańska. Pozdrawiam!

  • 11 lat temu

    koko-kakao koniecznie musze wypróbowac. przepis niezwykle prosty. czuję, że totalnie w moim guście!

  • 10 lat temu

    Uwielbiam Twoje historie przeplatane zdjęciami!

Zostaw komentarz