Kawa z grilla i inne cudowności. Bułeczki czosnkowe

Noszę w sobie takie kojące obrazki, które pozwalają mi przebrnąć przez ciężkie chwile. Myśl, że wcielę je kiedyś w życie, poprawia mi nastrój, a snucie hipotetycznych planów sprawia, że się wewnątrz uśmiecham. Obrazki dzielą się na wiosenne, letnie, jesienne i zimowe. Czasem powtarzają się co roku, bywa, że w miejsce starych wskakują nowe. Niektóre z nich realizuję, inne z czasem przestają być atrakcyjne. Zawsze jednak mam ich mały pakiet.
Jednym z jesiennych obrazków jest wizja gorącej zupy dyniowej pitej z obszczerbionego kubka na drewnianym tarasie domku w kaszubskiej głuszy. Drugi z nich to ognisko rozświetlające gęstą czerń nocy i ziemniaki z popiołu, zjadane z odrobiną soli i świeżego masła. I jeszcze jedno – kubek grzanego wina sączonego nad jeziorem pośród ciszy przetykanej piskiem czapli.
Nietrudno zauważyć, że wszystkie obrazki mają kilka wspólnych elementów: ciszę, naturę i jedzenie. To proste: natura to wyciszenie i spokój, a jedzenie to ukojenie, podświadomie więc układam sobie obrazki według takiego klucza. Marzę o głuszy, o zapachu tłustej ziemi i wilgotnego drewna, o trzasku ogniska i nieprzeniknionej nocnej ciemności. 
Tydzień temu uszczknęłam nieco z tych marzeń, ale na drodze do ich pełnego urzeczywistnienia stanęła szara codzienność. Długie poszukiwania dyni w kaszubskich warzywniakach spełzły na niczym, a więc pożegnałam się z kubkiem gorącej zupy. Ze względu na ulewy, nie udało nam się również rozpalić ogniska, a zatem parujący ziemniak pieczony w popiele trochę jeszcze na mnie poczeka. Grzane wino tez nie wypaliło, bo po przyjeździe okazało się, że nie ma prądu… 
Nic jednak nie było w stanie zabrać mi wilgotnego zapachu jesiennej ziemi, kolorowych wrzosów okalających nasze Leśne Jezioro, odkrycia kurkowej polany i tej ciszy, falującej między drzewami i wślizgującej się do pachnącego zmurszałym drewnem domu

Kaszubski domek powoli zastyga. Zieleń z dnia na dzień staje się coraz bledsza, a poranki chłodniejsze. Tu bardziej niż gdziekolwiek indziej czuć, jak przyroda żegna się z latem, jak jesień przygotowuje grunt na przyjście zimy. 
Obserwuję ten proces, zagryzając bułeczkę czosnkową, którą upiekłam do zupy dyniowej, której nie było, posmarowaną masłem ziołowo-czosnkowym, które przygotowałam do pieczonych ziemniaków, których też nie było.
A zamiast zupy, wypiłam na tarasie kawę, którą ugotowałam – jakkolwiek dziwnie to nie zabrzmi – na grillu.
BUŁECZKI CZOSNKOWE
(na 12 sztuk)
400 g mąki pszennej chlebowej
20 g drobnego cukru
pół łyżeczki soli
4 g suchych drożdży (1 łyżeczka)
260 g mleka
30 g roztopionego masła
do posmarowania: 1 jajko roztrzepane z 1 łyżką mleka
na nadzienie:
60 g miękkiego masła
6 ząbków czosnku, zmiażdżonych
2 łyżeczki świeżej lub suszonej pietruszki
Składniki ciasta umieszczam w mikserze i wyrabiam, aż ciasto stanie się gładkie. Przekładam do miski, przykrywam ściereczką i odstawiam do wyrośnięcia na 1,5 godziny. Po tym czasie dzielę ciasto na 12 równych części, formuję z nich kulki i układam na blasze. Każdą kulkę spłaszczam i lepię z niej podłużną bułkę, układając złączeniem do blachy. Układam bułki na blasze, odstawiam w ciepłe miejsce do wyrośnięcia (na pół godziny).
Składniki nadzienia mieszam i przekładam do rękawa cukierniczego lub woreczka,  z którego następnie odcinam jeden róg. 
Wyrośnięte bułeczki smaruję jajkiem i mlekiem, po czym nacinam nożem. W tak powstałe nacięcie wyciskam porcję czosnkowego masła. Bułki piekę w 180 st. C. przez ok. 15 minut, aż się zezłocą. 
Uwagi:
1. Przepis na bułeczki wzięłam od Doroty, praktycznie go nie zmieniając. Porównując moje wypieki z jej, jednego jestem pewna – muszę poćwiczyć lepienie bułek… Pomijając ich koślawość, mogę z ręką na sercu powiedzieć, że były pyszne, zwłaszcza na ciepło. 
2. Jak już pisałam, chciałam nimi zagryźć ostrą zupę dyniową, ale w wersji kanapkowej też były pyszne (choć do pracy ich nie polecam…).

25 komentarzy

  • 12 lat temu

    Super zdjecia.
    Usmiecham sie do kawy z grilla 🙂

  • 12 lat temu

    Co za urokliwy wpis, pielęgnuj w sobie te marzenia 🙂

  • 12 lat temu

    chyba każdy ma takie swoje obrazki, Ty pewnie jeszcze masz je w kadrach, nie tylko na odbitkach, ale konkretnie w głowie ;), ja mam taki domek w winnicy, która winnica nie jest ;), życzę więcej takich chwil 😉

  • 12 lat temu

    Piękne zdjęcia, jest w nich tyle spokoju i prawdy, ach nic tylko się zachwycać)

  • 12 lat temu

    Jakie piękne zdjęcia, piękne okoliczności przyrody!
    Bułeczki pierwsza klasa i te opisy. Aniu, cudownie!
    Pozdrawiam Kochana:*

  • 12 lat temu

    To najpiękniejszy post jaki w życiu czytałam. Zwykle czytam chaotycznie, w pośpiechu. Po raz pierwszy od dawna… zatrzymałam się.
    Zatrzymam też ten post na wszytskie te złe dni w których wydawać mi się będzie, że przede mną jest tylko ściana.

  • 12 lat temu

    O Aniu, Aniu, jakie piękne, klimatyczne fotki…Tak delikatne, jak tylko Ty potrafisz. Kawa z grilla chyba pasuje do takiej scenerii… 🙂

  • 12 lat temu

    piękny klimat, a przepis na bułeczki przyswajam i piekę je w najbliższym czasie:)

  • 12 lat temu

    Wchodzę. Czytam. Oglądam. Podziwiam. Zazdroszczę. Jestem pod wielkim wrażeniem… 🙂

  • 12 lat temu

    Bardzo przyjemnie, aż poczułam zapach lasu, jesiennej wilgoci i aromat kawy mieszający się z dymem z grilla. Czosnek uwielbiam więc na pewno skorzystam z przepisu na bułeczki 🙂 Pozdrawiam jesiennie

  • 12 lat temu

    cudowny klimat, tam wszystko musi smakować jeszcze lepiej 🙂

  • 12 lat temu

    zapragnęłam takiego miejsca, ziemniaków z popiołu i przenikliwej wilgoci lasu… pięknie rozpoczęłam dzień, dziękuję 🙂

  • 12 lat temu

    też robiłam te bułeczki 🙂 i masz rację formowanie ich to kwestia wprawy :)pozdrawiam

  • 12 lat temu

    Lato, ech, gdzieżeś poszło!!!?

  • 12 lat temu

    Zobaczyłam urzekającą fotografię z oknem i wiedziałam, że muszę tu wejść, choć moja zmęczona głowa protestuje, zbyt przemaglowana zdarzeniami dzisiejszego dnia. Przeczytam, kiedy się zregeneruję, bo wtedy się skoncentruję na Twoich ładnych, słownych obrazach.

  • 12 lat temu

    Czytam, tęsknię… Przywołujesz obrazy i zapachy Kaszub jakie pamiętam od zawsze-mokry mech, krople rosy na trawie cienkiej jak włosy, rozkosz brodzenia w dywanie wrzosow, zapach ogniska zawieszony we mgle. Dziękuję Ci za to! Ten wpis to czysta magia.

  • 12 lat temu

    Pięknie i pysznie.

  • 12 lat temu

    też marzę o głuszy, dlatego szczerze Ci zazdroszczę, że choć na chwilę udało Ci się w niej znaleźć. a kawa z grilla… coż, potrzeba matką wynalazków, jak mawiał baca wiążąc buta dżdżownicą 🙂

  • 12 lat temu

    Bałam się nadjeścia jesieni jak cholera, że będzie buro, szaro i ciemno. Teraz obejrzałam Twoje zdjęcia dziesięć razy i jesień mi niestraszna. Też gdzieś pojadę, połażę w kaloszach i będę smażyć jajecznicę na grzybach.

  • 12 lat temu

    znam ten swoisty rytuał powolnego przechodzenia w głąb nowej aury.zapach wilgotnych liści,chłodne wieczory zwieńczone świeżymi kroplami deszczu,żołędzie i kasztany w torebce.a na ukojenie,jeszcze ciepła bułka aromatyzowana czosnkiem z domowej działki.

    wiejska rzeczywistość jest nieokiełznana i godna uwagi.coraz bardziej to sobie uświadamiam/szczególnie teraz z dala..

    • 11 lat temu

      Monika, bardzo ładnie napisane. Dziękuję.

  • 12 lat temu

    jak pachnie jesienią…. 🙂

  • 12 lat temu

    Zazdroszczę kaszubskiej głuszy godzinę drogi samochodem… Ja mam na Kaszuby 600 km, ale udaje mi się wybrać w Twoje strony przynajmniej raz w roku 🙂

  • 11 lat temu

    cudowne zdjęcia, klimat boski a bułki obłędne!!! porywam jedna 😀

Zostaw komentarz